Ahmad Davari > Recent Status Updates

می‌گویید، انگیزه‌ی نیک جنگ را نیز مقدس می‌کند؟ اما من شما را می‌گویم: جنگ نیک است که هر انگیزه‌ای را مقدس می‌کند

همچنان خبرهای تازه‌ای از دستگیری یا زندانی شدن معترضین، مخالفین یا روزنامه‌نگارانی به گوش‌مان می‌رسید که به نوشتن گزارشاتی با هدف براندازی متهم می‌شدند.

این روزها دیگر کسی بلد نیست قهوه درست کند، همان‌طور که دیگر کسی نمی‌تواند با دست بنویسد. حالا همه کامپیوتر و اسپرسو ساز دارند. واقعاً جامعه دارد به کدام سمت می‌رود وقتی دیگر هیچ کس بلد نیست به شکل معقولی با دست بنویسد و قهوه درست کند؟

وقتی آدم یک نفر را از دست می‌دهد، دلش برای خیلی از نکته‌های کوچک تنگ می‌شود؛ برای خنده‌هایش، این که چگونه در خواب خودش را از یک دنده روی دنده دیگر می‌انداخت، یا این که آدم دیوار را به خاطر او رنگ می‌زد.

http://www.tehranpodcast.com/shabook/

با صدای فواد حاک نژاد از رادیو روعن حبه انگور

بدترین چیزش [آن دوره] نه درهای قفل، نه نگهبان هایی که‌ سرشان فریاد می زدند و نه این واقعیت که‌ غذا هیچ وقت کافیست نبود، بلکه این بود که‌ همه چیز مالامال از دروغ، دنائت، رذالت و بی شرمی در پس هر کلمه، هر اشاره، هر قول و هر لبخند پنهان شده بود

آینده زمانی است که‌ هر آن چه را پیش تر اتفاق افتاده زیر سوال می برد

این عدم اعتماد به جنبه ی ساده و انسانیِ حوادث من را به شگفت می آورد، این علاقه شدید به جایگزینی زندگی معمولی با ایده آل، جایگزینی گرمای عادی با شکوه و شوکت سرد.

میگن تو جنگ آدم نصفش انسانٍ، نصف دیگه ش حیوون! این حقیقت داره، جور دیگه ای نمیشه زنده موند. اگه فقط آدم باشی زنده نمی‌مونی. سرت رو از دست می دی!

تو برای جبهه چه کاری انجام دادی؟

آه عزیز من، چهل سال گذشته، اما تو خونه ی من نمی تونی هیچ چیز سرخ رنگ پیدا کنی. من بعدِ جنگ از رنگ قرمز نفرت پیدا کردم!

آخر فصل که غول ها مسابقه ها را برده بودند و خیالشان راحت شده بود از این آدم بدبخت، خواستند که‌ یک توپ واقعا بیندازد. توهم او که‌ خودش را بازیکن قهاری می پنداشت یک لحظه با واقعیت تماس پیدا کرد. کمی بعد بازیکن ها از دست اش خسته شدند و مکان گراو هم از عقیده ای برگشت و دیگر خیال نمی کرد وجودش شگون ندارد. اونیفورم اش را گرفتند و او را بدون هیچ تشریفات بیرون کردند. او را به یک تیمارستان بردند و چند ماه بعد همان جا درگذشت.

انگار امکانات زندگی جز آنچه موسیقی نشان می‌دهد داد در هیچ چیز دیگری نبود

باید گفت بعد از مدت ها یک داستان فارسی دلچسب پروزن خوندم. به شدت خوندنش رو توصیه می کنم.

شروع فوق العاده ای داشت. به نظر می رسه که لذتی که در پی اش بودم به دست خواهد رسید.

یک نمایش نامه روان که با تک گویی ها بیشتر شبیه داستان است تا نمایش نامه