Status Updates From Petit traité des grandes ve...

اطمینان ندارم که شجاعت فضیلت آغاز کردن باشد،یا دست کم جز این نباشد،یا در کل فقط همین باشد:ادامه دادن و حفظ کردن،به همان اندازه به شجاعت نیاز دارد،گاهی بیشتر.

شجاعت برای ادامه دادن و تاب اوردن،شجاعت برای زندگی کردن و مردن،شجاعت برای تحمل کردن،برای پیکار کردن،برای مقاومت کردن،برای استقامت کردن… اسپینوزا آن را استحکام روح نام نهاده است.

لذت همیشه یا تقریبا همیشه است:چه لذتی است زنده بودن!چه لذتی است کم و کسر نداشتن! چه لذتی است تسلط داشتن بر لذت های خود!فرزانه مکتب اپیکور بیشتر پرورش فشرده ی لذت هایش را به کار می بندد تا پرورش گسترده ی ان ها را.

مونتنی می گفت:((زیاده روی طاعون لذت است،و میانه روی افت ان نیست بلکه چاشنی ان است))،که اجازه می دهد لذت((در شیرینی جذاب اش)) مزه مزه شود.

چه بدبخت اند ان هایی که جسم خود را تحمل می کنند! و چه خوشبخت اند ان هایی که جسم خود را پرورش می دهند و از ان لذت می برند!

بر این اساس است که میانه روی فضیلت است.یعنی نوعی برتری:میانه روی،همان طوری که ارسطو گفته است،ان مسیری است که به ستیغ می رسد،از میان دو پرتگاه رو در روی هم،از میان زیاده روی و بی احساسی، از میان ملالت هرزگی و ملالت به ندرت لذت یابی،…

لذت هایی ناب ترند،به دلیل اینکه ازادترند.شادی بخش ترند به خاطران که بهتر مهارشده اند.ارام ترند چون کم تر ایجاد وابستگی می کنند. ایا کار اسانی است؟یقینا خیر.چنین چیزی امکان دارد؟نه همیشه و دست کم نه برای همه.

برعکس ، هر قدر شادی ای که در ما اثر کرده بیشتر باشد کمالی که به ان می رسیم عظیم تر است ، و بیشتر ضرورت دارد که از طبیعت الهی بهره مند شویم.بنابراین، وظیفه انسان فرزانه است که از اشیا استفاده کند و تا انجا که امکان دارد از ان ها لذت ببرد.

هیچ ربانیت و هیچ انسان دیگری ، جز فردی حسود ، از ناتوانی ما و از درد ما لذت نمی برد ، هیچ کس اشک های ما ، ناله های ما ، ترس ها و سایر نشانه های ناتوانی درونی ما را فضیلت به شمار نمی اورد .

عشق من،تا زمانی که من را می خواهی دوست ام بدار،ولی ما را فراموش مکن.

تمامی منزلت انسان در اندیشه اوست.تمام منزلت اندیشه در خاطره است.اندیشه فراموش کار شاید اندیشه باشد ولی اندیشه ای بی روح میل فراموش کار بی تردید میل است ولی میلی بی اراده، بی قلب و بی روح.

ولی آیا زندگی هدف است؟ خوشبختی هدف است؟دست کم،این زندگانی،این خوشبختی؟آیا باید حسرت حیوان،نبات و سنگ را خورد؟ولو این که انسان چنین حسرتی بخورد،ایا باید به این حسرت گردن نهاد؟ آن وقت،از روح چه باقی می ماند؟از بشریت چه باقی می ماند؟

کانت می گوید:وقتی انسان مدت زمان درازی نقش صاحبان فضیلت ها را بازی می کنند ، فضیلت هایی که تا این زمان فقط به صورت شان تظاهر می شد رفته رفته ایجاد می شوند و بخشی از خلق و خوی بازیگر می شوند.