Status Updates From Petit traité des grandes ve...

برای خداوند همه چیز ساده است،و برای ادم های ساده همه چیز خدایی است،حتی کار،حتی کوشش.

دور اندیشی فضیلت عقلانی است،در حالی که سادگی فیلت روحانی.همه می دانند که دور اندیشی بیشتر ضرورت دارد ، ولی سادگی جایگاه بالاتری دارد.

هر فضیلتی خودش نیست مگر به شرط ازاد شدن از اندیشه چنین به نظر امدن،و حتی از اندیشه بودن(اری،ازاد شدن از خود)،بنابراین به شرط ان که از هر تکلف ،تصنع و ادعا رهایی یافته باشد.

سادگی ازادی،سبک بالی و شفافیت است . ساده مثل هوا ،ازاد مثل هوا:سادگی سبکی اندیشه است ، مثل پنجره ای باز به سوی جریان نسیمِ جهان ، به سوی ابدیت و حضور ساکت همه چیز.
چه چیزی ساده تر از باد؟ چه چیزی بی قید و بندتر از سادگی.

بوبن می نویسد:«رها کردن،پذیرفتن ان چه پیش می اید، بی حفظ کردن چیزی برای خود».

گوته می گفت:«هرچیز ساده تر از ان چیزی است که انسان بتواند تصور کند،و هم زمان پیچیده تر از ان چیزی است که در خیال انسان بگنجد».

سادگی فضیلتی مکمل برای هستی انسان نیست.خودِ هستی است،بی هیچ کم و زیاد؛به همین دلیل ،سبک ترین،شفاف ترین و کمیاب ترین فضیلت هاست…سادگیْ زندگی با همه چیزهای بی اهمیت اش است،و زندگی با همه واقعیت هایش.

چه کسی گاهی اوقات آرزو نمی کند که بمیرد تا از شر خود خلاص شود؟

مردمان دنیای باستان خود را میرنده می دانستند:می اندیشیدند که فقط مرگ ان ها را از خدایان جدا می کند.ما امروز چنین نمی اندیشیم،و می دانیم که فناناپذیری هم نمی تواند چیز دیگری جز ان چه ،افسوس،هستیم از ما بسازد.

واقعیت این است که ان خداوند(خداوندما:خداوندیهودیان،مسیحیان و مسلمانان)، چه به ان اعتقاد داشته باشند و چه نداشته باشند،برای هرکس،جداجدا،درس گرانبهای افتادگی است.

اندوه واقعی از شادی دروغین بهتر است.

انسان هر اندازه فرزانه باشد،باز هم انسان است:چه چیزی کهنه تر،بدبخت تر و نیست تر از این وجود دارد؟

افتادگی اندوهی است که در انسان از مشاهده ضعف و ناتوانی خود به وجود امده است.

چرا سپاسگزار وجود خورشید نباشیم؟سپاسگزار زندگی،گل ها،پرندگان؟هیچ شادی ای برای من،بی وجود بقیه جهان ممکن نخواهدبود( چون بی وجود بقیه جهان من وجود نخواهم داشت).به همین خاطر است که هر شادی ای، حتی شادی درونی محض یا درون نگر،…

انسان خارج از جهان قرار ندارد: هرچیزی واقعی است،هر چیزی واقعیت دارد،هم خیر و هم شر،و به همین دلیل است که،خارج از عشق یا نفرت،هیچ چیز نه خیر است و نه شر.به همین جهت است که بخشایش خداوند،به گفته اسپینوزا، واقعا بی نهایت است.

بی ترحم،انسان بهتر زندگی می کند،دست کم ان هایی که خوب زنددگی می کنند بهتر از زندگی لذت می برند.ولی ایا این اسایش هدف زندگی است؟ایا این نوع زندگی هنجار اخلاقی است؟پس به چه درد می خورد که مثل دیوانه ها فلسفه بافی شود،…

ایا رنج خودمان کافی نیست؟چه کسی ترجیح نمی دهد که رنج دیگران را از یاد ببرد یا نسبت به ان بی احساس باشد؟

بدین ترتیب بخشندگی از لحاظ اجتماعی کم تر ضروری است،ولی از لحاظ انسانی ، به نظرم گران بهاتر است.

موضوع تا ابد زندگی کردن در میان نیست،چون چنین چیزی امکان ندارد،بلکه مسئله خوب زندگی کردن مطرح است،و این زندگی چگونه بی شجاعت و بی بخشندگی ممکن است؟

چه فضیلتی دلپسندتر،چه اشتیاقی فضیلت بارتر از لذت بردن از اراده خاص و برتر خویش است؟در این عرصه است که انسان به بزرگی روح دست می یابد:بخشنده بودن یعنی ازاد بودن،یعنی تنها بزرگی واقعی.

یانکویچ قبول می کند:«مسلما ممکن است بخشندگی مستلزم عشق نباشد،ولی عشق تقریبا همیشه بخشنده است،دست کم نسبت به محبوب و در مدتی که عشق دوام می یابد.»بخشندگی و عشق یکی نیستند ولی در«بالاترین قله»جداکردن شان از همدیگر دشوار است.

پاسکال می گفت:«که قلب انسان خالی و پر از لجن است».به خاطر ان که،تقریبا همیشه،فقط پر از خود است.آیا باید عشق را از بخشندگی متمایز کرد و حتی رو در روی ان قرار داد؟

همبستگی چیست؟بیش تر یک وضعیت است تا یک وظیفه؛یک حالت روحی است(که انسان احساس می کند یا نمی کند)پیش از انکه فضیلت باشد یا ارزش.همبسته بودن یعنی به یک گروه تعلق داشتن،ان طوری که به لاتینی می گفتندin solido,یعنی«برای همه»بودن.

عادل چه جور ادمی است؟کسی است که نیرویش رادرخدمت قانون و در خدمت حق ها گذاشته است،کسی است که در عمق وجودش برابری هرانسانی راباهر انسان دیگر،علیرغم نابرابری ها،در عمل ودراستعدادها،که بی شمارند،به عنوان اصلی خدشه ناپذیر پذیرفته است.