Status Updates From زبان شعر در نثر صوفیه

عارف به عنوان یک انسان و در جایگاه یک موجود، چیزی است در محاصرۀ بی نهایت، بی نهایتی که آن را هستی می خوانیم. عارف، از رهگذر زبان می کوشد که بر هستی احاطۀ کامل کند یعنی این وضع را واژگون کند؛ چیزی که پاره ای از هستی است، هستی را پاره ای از خود کند و محال را که قدما می گفتند تحقق بخشد و نشان دهد که چگونه «قِسم شیء، قَسیم شیء» شده است.
ص268