Status Updates From The English: A Portrait of ...

İngiliz tarihinde ne kadar geriye giderseniz gidin diyor Jeremy Paxman, o kadar kesin bir biçimde şu sonuca varırsınız: Medeniyete ve bireysel haklar konusundaki inanca rağmen İngilislarin doğal bir huzursuzluk çıkarma zevki vardır. Kadim zamanlardaki festivallerde kavga çıkarmak için komşu kasabalardan gelirlermiş. Kavgasız cümbüş olmaz düşüncesiyle festivallere kafa kol kırmaya gidilirmiş. Holiganlar diye bilinen

Bir Fransız konuştuğu anda milli kimliği ilan eder diyor Paxman. Fransızlar Fransızca konuşur. İngilizler hiç kimseye ait olmayan bir dili konuşurmuş. Eh bunu anlamak zor değil; Fransızlar köylerinde yaşıyor, İngilizler öyle mi, yeryüzüne uzantıları var ve gittikleri toplumların dilleri ister istemez bulaşıyor dillerine!

Yeni İngilizler!
İngiltere'de şartlar değişmiş. Dünyanın geri kalanı gibi markaların egemenliği altına girdi. İngilizler artık kafaya beyzbol şapkası takıyor ve kot pantolon giyiyor; Amerikalı, Asyalı veya İtalyan yemekleri yiyor, uluslararası şarkılarla dans ediyor, Seattle veya Tokyo'da tasarlanmış bilgisayar oyunu oynuyor. Yarım asır içinde görünüşümüzün modası değiştiği gibi içimizdeki keskin inançlar da değişti.

Kadının (Adı Gibi) Ülkesi de Yok
(Tehlikeli Ülke)

Jeremy Paxman İngiliz değerlerini araştırırken kadından hiç bahsetmiyordu. Haliyle merak ettim, neden? Öyle ki, sosyal yaşamında kadınlar yoksa o ülke her türlü tehlikelidir. Onuncu bölümde bu konu enine boyuna yazılmış. Paxman'nın malzemelerini kullanıp yazdım:

Sanayi Devrimi'yle birlikte Londra iyice fahişeleşmeye başladı. Terzi, aşçı, tiyatrocu, çamaşırı gibi

Yalvarırım Döv Kırbaçla Beni N'olur"
Jeremy Paxman, İngiliz değilsem de kabullenilmesi imkansız durumları anlatmaya devam ediyor. Aman Tanrım olacak şey değil!
Adı Harley Street. Gündüzleri banker. Geceleri ise kaba etleri kıpkırmızı olana kadar kırbaçlanmaktan hoşlanıyor. Kendisine kalça nakli yapılmış. Çocukluğundan beri dayak yiyormuş ve insan teni aynı yerdeki tekrarlanan yaralanmaları ancak belli sayıya kadar te

Paxman asilleri anlattığı dokuzuncu bölüme İDEAL İNGİLİZ başlığını koymuş.
İngilizler taklit asiller üretmek için 19. yüzyılda özel okullar kurmuşlar ve müfredata, sıkı durun, dayak ve kırbaçlamayı koymuşlar. O yıllarda o Ada'da doğma şanssızlığın uğramış nice çocuk ve genç dayaktan, kırbaçtan geçirilmiş. Niye mi? Dayak çocuğu beyefendi yapıyormuş. Duygularını gizlemede ustalaşıyorlar. Eh bu durumda tabii ki dünyaya

Paxman sekizinci bölümde İngiltere kırsalı ve şehirleri üzerinden İngilizleri hayretler içersinde bırakacak şekilde anlatıyor.
1. Dünya Savaşı'nda İngilizler kırsalı keşfetmişler. Cepheye giden askerlere sevgilileri tarlaları, bahçeleri, kırsalı gösteren kartpostallar göndermişler. Askerler duygulanmış. Ne için savaştıklarını biliyorlarmış artık. Daha sonra bu durum "İngiltere bahçedir" sloganına dönüşmüş. Sonrasını

Paxman müthiş bir yedinci bölüm yazmış! İngilizlere özgü özel hayatı ve inanılmaz takıntılarını anlatıyor...👇

Paxman altıncı bölümde İngilizlerin tarihten bugüne dini duyguların seyrini anlatıyor.
İngilizler kilise müdevami insanlar değildirler, dinlerini giysilerini ve arabalarını seçtikleri gibi seçerler. Bir açıdan baktığında İngiltere hiç de Protestan bir ülke değildir diyor Paxman. Okula giden her çocuk İngiltere kilisesinin sırf kral sekizinci Henry karısından boşanabilsin diye icat edildiğini biliyormuş.

Paxman beşinci bölümde İngiliz kimdir, kendilerini nasıl görüyorlar sorusunu araştırıyor.
👇

Paxman beşinci bölümde İngiliz kimdir, kendilerini nasıl görüyorlar sorusunu araştırıyor.

Paxman dördüncü bölümde İngilizlerin sömürgecilik için uydurdukları büyük yalanı ve sonuçlarını anlatıyor.

Paxman üçüncü bölümde İngilizlerin Britanya takıntısını işliyor. Şu paragrafla başlıyor:

Jeremy Paxman ikinci bölümde meşhur İngiliz- Fransız düşmanlığını anlatmış:
Bir vecizeye göre tarihi yapan coğrafyadır. Ancak eğer milli psikoloji diye bir şey varsa bu psikolojiyi de coğrafya belirler. Eğer Alman ordusu sık sık sınırlarından saldırmasaydı Fransızlarda böylesine büyük bir Almanya korkusu olur muydu? Dağlık bir ülke olmasaydı İsviçre ahlak dışı zenginliğini koruyabilir miydi?

Yazar Simon Raven'e İngiliz olmanın ne anlama geldiği sorulduğunda kederli biçimde cevap verdi: "Nazik tavırlar, kriket, sınıflar arasındaki medeni ilişkiler, başkalarına karşı kötülüğün yokluğu, kadınlara karşı adil muamele ve düşmanlarla adil ilişkiler anlamına gelmesini umut ediyordum. Ama şimdi bundan pek emin değilim."