Rumi دوستداران شمس ,مولوی discussion
The Best. زیبا ترین و پر معنا ترین ابیات
Mod
به من آوريد آخر صنم گريز پا را
..........................
به ترانه هاي شيرين به بهانهاي زرين *
بكشيد سوي خانه مه خوب خوش لقا را
..........................
وگر او به وعده گويد كه دمي دگر بيايم *
همه وعده مكر باشد بفريبد او شما را
..........................
دم سخت گرم دارد كه به جادوي و افسون *
بزند گره بر آب او و ببندد او هوا را
..........................
به مباركي و شادي چو نگار من درآيد *
بنشين نظاره مي كن تو عجايب خدا را
..........................
چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان *
كه رخ چو آفتابش بكشد چراغها را
..........................
برو اي دل سبك رو به يمن به دلبر من *
برسان سلام و خدمت تو عقيق بي بها را
مولوی
Mod
بروبد از دل ما فكر دي و فردا را
..........................
چنو درخت كم افتد پناه مرغان را *
چنو امير ببايد سپاه سودا را
..........................
روان شود ز ره سينه صد هزار پري *
چو بر قنينه بخواند فسون احيا را
..........................
كجاست شير شكاري و حمله هاي خوشش *
كه پر كنند ز آهوي مشك صحرا را
..........................
ز مشرقست وز خورشيد نور عالم را *
ز آدمست در و نسل و بچه حوا را
..........................
كجاست بحر حقايق كجاست ابر كرم *
كه چشمهاي روان داده است خارا را
..........................
كجاست كان شه ما نيست ليك آن باشد *
كه چشم بند كند سحرهاش بينا را
..........................
چنان ببندد چشمت كه ذره را بيني *
ميان روز و نبيني تو شمس كبري را
..........................
ز چشم بند ويست آنك زورقي بيني *
ميان بحر و نبيني تو موج دريا را
..........................
ترا طپيدن زورق ز بحر غمز كند *
چنانك جنبش مردم به روز اعمي را
..........................
نخوانده اي ختم الله خداي مهر نهد *
همو گشايد مهرو برد غطاها را
..........................
دو چشم بسته تو در خواب نقشها بيني *
دو چشم باز شود پرده آن تماشا را
..........................
عجب مدار اگر جان حجاب جانانست *
رياضتي كن و بگذار نفس غوغا را
..........................
عجبتر اينك خلايق مثال پروانه *
همي پرند و نبيني تو شمع دلها را
..........................
چه جرم كردي اي چشم ما كه بندت كرد *
بزارو توبه كن و ترك كن خطاها را
..........................
سزاست جسم بفرسودن اينچنين جان را * سزاست مشي علي الرأس آن تقاضا را
..........................
خموش باش كه تا وحيهاي حق شنوي *
كه صد هزار حياتست وحي گويا را
..........................
مولوی
Mod
مفروش خويش ارزان كه تو بس گرانبهايي
..........................
به عصا شكاف دريا كه تو موسي زماني *
بدران قباي مه را كه ز نور مصطفايي
..........................
بشكن سبوي خوبان كه تو يوسف جمالي *
چو مسيح دم روان كن كه تو نيز از آن هوايي
..........................
به صف اندر آي تنها كه سفنديار وقتي *
در خيبرست بركن كه علي مرتضايي
..........................
بستان ز ديو خاتم كه تويي به جان سليمان *
بشكن سپاه اختر كه تو آفتاب رايي
..........................
چو خليل رو در آتش كه تو خالصي و دلخوش *
چو خضرخور آب حيوان كه تو جوهر بقايي
..........................
بسكل ز بي اصولان مشنو فريب غولان *
كه تو از شريف اصلي كه تو از بلند جايي
..........................
تو به روح بي زوالي ز درونه با جمالي *
تو از آن ذوالجلالي تو ز پرتو خدايي
..........................
تو هنوز ناپديدي ز جمال خود چه ديدي *
سحري چو آفتابي ز درون خود برآيي
..........................
تو چنين نهان دريغي كه مهي به زير ميغي * بدران تو ميغ تن را كه مهي و خوش لقايي
..........................
چو تو لعل كان ندارد چو تو جان جهان ندارد *
كه جهان كاهش است اين و تو جان جانفزايي
..........................
تو چو تيغ ذوالفقاري تن تو غلاف چو بين *
اگر اين غلاف بشكست تو شكسته دل چرايي
..........................
تو چو باز پاي بسته تن تو چو كنده برپا *
تو به چنگ خويش بايد كه گره ز پا گشايي
..........................
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندر آيد *
چو كند درون آتش هنر و گهر نمايي
..........................
مگريز اي برادر تو ز شعله هاي آذر *
ز براي امتحان را چه شود اگر درآيي
..........................
بخدا ترا نسوزد رخ تو چو زر فروزد *
كه خليل زاده اي تو ز قديم آشنايي
..........................
تو ز خاك سر برآوركه درخت سربلندي *
تو بپر به قاف قربت كه شريفتر همايي
..........................
ز غلاف خود برون آ كه تو تيغ آبداري *
ز كمين كان برون آ كه تو نقد بس روايي
..........................
شكري شكرفشان كن كه تو قند نوشقندي *
بنواز ناي دولت كه عظيم خوش نوايي
..........................
مولوی
Mod
نزد سردان منشين كز دمشان سرد شوي
..........................
از رخ عشق بجو چيز دگر جز صورت *
كار آنست كه با عشق تو هم درد شوي
..........................
چون كلوخي بصفت تو بهوا بر نپري *
بهوا بر شوي ار بشكني و گرد شوي
..........................
تو اگر نشكني آنكت بسرشت او شكند *
چونك مرگت شكند كي گهر فرد شوي
..........................
برگ چون زرد شود بيخ ترش سبز كند *
تو چرا قانعي از عشق كزو زرد شوي
..........................
مولوی
ناز پرورده تنعم نبرد راه به دوستعاشقی شيوه رندان بلاكش باشد***
سلام:سخنان شمس تبريز در چه كتابي گردآوري شده است؟
ممنون
Mod
كز ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست
..........................
گفتند يافت مي نشود جسته ايم ما *
گفت آنك يافت مي نشود آنم آرزوست
..........................
هرچند مفلسم نپذيرم عقيق خرد *
كسان عقيق نادر ارزانم آرزوست
..........................
پنهان ز ديدها و همه ديدها ازوست *
آن آشكار صنعت پنهانم آرزوست
..........................
خود كار من گذشت ز هر آرزو و آز *
از كان و از مكان پي اركانم آرزوست
..........................
مولوی
Mod
هر دو را ديوانه كردي عاقبت
..........................
آمدي كاتش درين عالم زني
وا نگشتي تا نكردي عاقبت
..........................
اي ز عشقت عالمي ويران شده
قصد اين ويرانه كردي عاقبت
..........................
من ترا مشغول مي كردم دلا
ياد آن افسانه كردي عاقبت
..........................
عشق را بي خويش بردي در حرم
عقل را بيگانه كردي عاقبت
..........................
يا رسول الله ستون صبر را
استن حنانه كردي عاقبت
..........................
شمع عالم بود لطف چاره گر
شمع را پروانه كردي عاقبت
..........................
يك سرم اين سوست يك سر سوي تو
دو سرم چون شانه كردي عاقبت
..........................
دانه اي بيچاره بودم زير خاك
دانه را دردانه كردي عاقبت
..........................
دانه اي را باغ و بستان ساختي
خاك را كاشانه كردي عاقبت
..........................
اي دل مجنون و از مجنون بتر
مردي و مردانه كردي عاقبت
..........................
كاسه سر از تو پر از تو تهي
كاسه را پيمانه كردي عاقبت
..........................
جان جانداران سركش را به علم
عاشق جانانه كردي عاقبت
..........................
شمس تبريزي كه مر هر ذره را
روشن و فرزانه كردي عاقبت
..........................
مولوی
Mod
نابوده به كه بودن او غير عار نيست
..........................
در عشق باش كه مست عشقست هر چه هست
بي كار و بار عشق بر دوست بار نيست
..........................
گويند عشق چيست بگو ترك اختيار
هر كو ز اختيار نرست اختيار نيست
..........................
عاشق شهنشهيست دو عالم برو نثار
هيچ التفات شاه به سوي نثار نيست
..........................
عشقست و عاشقست كه باقيست تا ابد
دل بر جزين منه كه به جز مستعار نيست
..........................
تا كي كنار گيري معشوق مرده را
جان را كنار گير كه او را كنار نيست
..........................
آن كز بهار زاد بميرد گه خزان
گلزار عشق را مدد از نوبهار نيست
..........................
آن گل كه از بهار بود خار يار اوست
وان مي كه از عصير بود بي خمار نيست
..........................
نظاره گو مباش درين راه و منتظر
والله كه هيچ مرگ بتر ز انتظار نيست
..........................
بر نقد قلب زن تو اگر قلب نيستي
اين نكته گوش كن اگرت گوشوار نيست
..........................
بر اسب تن ملرز سبكتر پياده شو
پرش دهد خداي كه بر تن سوار نيست
..........................
انديشه را رها كن او دل ساده شو تمام
چون روي آينه كه به نقش و نگار نيست
..........................
چون ساده شد ز نقش همه نقشها دروست
آن ساده رو ز روي كسي شرمسار نيست
..........................
از عيب ساده خواهي خود را درو نگر
كورا ز راست گويي شرم و حذار نيست
..........................
چون روي آهنين ز صفا اين هنر بيافت
تا روي دل چه يابد كو را غبار نيست
..........................
گويم چه يابد او نه نگويم خمش به است
تا دلستان نگويد كو رازدار نيست
..........................
مولوی
Mod
عشق پرست اي پسر باد هواست مابقي
..........................
از مي عشق سرخوشم آتش عشق مفرشم
پاي بنه در آتشم چند ازين منافقي
..........................
از سوي چرخ تا زمين سلسله ايست آتشين
سلسله را بگير اگر در ره خود محققي
..........................
عشق مپرس چون بود عشق يكي جنون بود
سلسله را زبون بود ني به طريق احمقي
..........................
عشق پرست اي پسر عشق خوشست اي پسر
رو كه به جان صادقان صاف و لطيف و صادقي
مولوی
Mod
تو مگر که جان جانی که چو جان جان عزیزی
ز کجات جویم ای جان که کست نیافت هرگز
ز که خواهمت که با کس ننشینی و نخیزی
تن و جان برفته از هش ز تو تا تو خود چه گنجی
دل و دین بمانده واله ز تو تا تو خود چه چیزی
بنگر که چند عاشق ز تو خفته‌اند در خون
ز کمال غیرت خود تو هنوز می ستیزی
چه کشی مرا که من خود ز غم تو کشته گردم
چو منی بدان نیرزد که تو خون من بریزی
چو ز زلف خود شکنجی به میان ما فکندی
به میان در آی آخر ز میان چه می‌گریزی
چو نیافت جان عطار اثری ز ذوق عشقت
بفروخت ز اشتیاقت ز دل آتش غریزی
عطار
Mod
در ديده جاي كردم اشكال يوسفي را
..........................
نادر جمال بايد كندر زبان نيايد
تا سجده راست آيد مر آدم صفي را
..........................
طوري چگونه طوري نوري چگونه نوري
هر لحظه نور بخشد صد شمع منطفي را
..........................
خورشيد چون برآيد هر ذره رو نمايد
نوري دگر ببايد ذرات مختفي را
..........................
اصل وجودها او درياي جودها او
چون صيد مي كند او اشيا منتفي را
..........................
اينجا كسيست پنهان خود را مگير تنها
بس تيز گوش دارد مگشا به بد زبان را
..........................
مولوي
Mod
گرد برآريم ز درياي شب
..........................
خواب نخواهد بگريزد ز خواب
آنك بديدست تماشاي شب
..........................
بس دل پر نور و بسي جان پاك
مشتغل و بنده و مولاي شب
..........................
شب تتق شاهد غيبي بود
روز كجا باشد همتاي شب
..........................
پيش تو شب هست چو ديگ سياه
چون نچشيدي تو ز حلواي شب
..........................
دست مرا بست شب از كسب و كار
تا به سحر دست من و پاي شب
..........................
راه درازست برانيم تيز
ما به درازا و به پهناي شب
..........................
روز اگر مكسب و سوداگريست
ذوق دگر دارد سوداي شب
..........................
مفخر تبريز توي شمس دين
حسرت روزي و تمناي شب
..........................
مولوي
Mod
وان نفسي كه بي خودي يار چه كار آيدت
..........................
آن نفسي كه با خودي خود تو شكار پشه اي
وان نفسي كه بي خودي پيل شكار آيدت
..........................
آن نفسي كه با خودي بسته ابر غصه اي
وان نفسي كه بي خودي مه به كنار آيدت
..........................
آن نفسي كه با خودي يار كناره مي كند
وان نفسي كه بي خودي باده يار آيدت
..........................
آن نفسي كه با خودي همچو خزان فسرده اي
وان نفسي كه بي خودي دي چو بهار آيدت
..........................
جمله بي قراريت از طلب قرار تست
طالب بي قرار شو تا كه قرار آيدت
..........................
جمله ناگوارشت از طلب گوارش است
ترك گوارش ار كني زهر گوار آيدت
..........................
جمله بي مراديت از طلب مراد تست
ورنه همه مرادها همچو نثار آيدت
..........................
عاشق جور يار شو عاشق مهر يار ني
تا كه نگار نازگر عاشق زار آيدت
..........................
خسرو شرق شمس دين از تبريز چون رسد
از مه و از ستارها والله عار آيدت
..........................
مولوي
جمله ي بي قراريت، از طلب قرار توستطالب بي قرار شو، تا كه قرار آيدت
مولوي
خنك آن قماربازي، كه بباخت هر چه بودشبنماند هيچش الا، هوس قمار ديگر
مولوي
Mod
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادندو اندرآن ظلمت شب آب حیاتم دادند
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردندباده از جام تجلی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبیآن شب قدر که این تازه براتم دادند
بعد ازین روی من و آینه وصف جمالکه در آنجا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجبمستحق بودم و اینها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده این دولت دادکه بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزداجر صبریست کزان شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخیزان بودکه ز بند غم ایام نجاتم دادند
Mod
غمش ز رندی و میلش به پارسائی نیست
دل رمیده‌ی شوریدگان رسوائی
شکسته‌ایست که در بند مومیائی نیست
ز فکر دنیی و عقبی فراغتی دارد
خداشناس که با خلقش آشنائی نیست
غلام همت درویش قانعم کو را
سر بزرگی و سودای پادشاهی نیست
مراد خود مطلب هر زمان ز حضرت حق
که بر در کرمش حاجت گدائی نیست
به کنج عزلت از آنروی گشته‌ام خرسند
که دیگرم هوس صحبت ریائی نیست
قلندریست مجرد عبید زاکانی
حریف خواجگی و مرد کدخدائی نیست
عبید زاکانی
Mod
نازکتر از گل تر و خوشبوتر از گلاب
رعناتر از شمایل نسرین میان باغ
نازنده‌تر ز سروسهی بر کنار آب
در تاب حیرت از رخ او در چمن سمن
در خوی خجلت از تب او در قدح شراب
شکلی و صد ملاحت و روئی وصد جمال
خورشید در نقاب خجالت نهان شود
چشمی وصد کرشمه و لعلی وصد عتاب
از روی جانفزاش اگر بر فتد نقاب
در حلقه‌های زلفش جانهای ما اسیر
از چشمهای مستش دلهای ما کباب
فریاد از آن دو سنبل مشکین تابدار
زنهار از آن دو نرگس جادوی نیمخواب
هرگه که زانوئی زند و باده‌ای دهد
من جان به باد بر دهم آن لحظه چون حباب
روزیکه با منست من آنروز چون عبید
از عیش بهره‌مندم و از عمر کامیاب
عبید
Mod
در بر رخم چه بندی؟ بگشای مشکلم را
پایم به گل فروشد، تا چند سر کشیدن؟
دستی بزن برآور این پای در گلم را
دستم چو شد حمایل در گردن خیالت
پنهان کن از رقیبان دست حمایلم را
بردند پیش قاضی از قتل من حکایت
او نیز داد رخصت، چون دید قاتلم را
جز مهر خود نبینی در استخوان و مغزم
گر زانکه بر گشایی یک یک مفاصلم را
وقتی که مرده باشم، گر مهر مینمایی
بر آستان خود نه تابوت و محملم را
تا نقش مهر خویشم بر لوح دل نوشتی
یکسر به باد دادی تحصیل و حاصلم را
عیبم کنند یاران در عشقت ای پریرخ
دیوانه ساز بر خود یاران عاقلم را
از غل و بند مجنون دیگر سخن نگفتی
گر اوحدی بدیدی قید و سلاسلم را
اوحدی
Mod
خامی که دل ندارد این غم نباشد او را
گفتی که: دل بدوده، من جان همی فرستم
زیرا که با چنان رخ دل کم نباشد او را
عیسی مریم از تو گر باز گردد این دم
این مرده زنده کردن دردم نباشد او را
گویند: ازو طلب دار آیین مهربانی
نه نه، طلب ندارم، دانم نباشد او را
از پیش هیچ خوبی هرگز وفا نجستم
زیرا وفا و خوبی باهم نباشد او را
از چشم من خجل شد ابر بهار صد پی
او گر چه بربگرید، این نم نباشد او را
این گریه کاوحدی کرد از درد دوری او
گر بعد ازین بمیرد ماتم نباشد او را
اوحدی
Mod
وز جهان با جان من آهنگ داشت
دسته‌ی گل بود کز دورم نمود
چون بدیدم آتش اندر چنگ داشت
عافیترا خانه همچون سیم رفت
زآنکه دست عقل زیر سنگ داشت
صبر بیرون تاخت از میدان عشق
در سر آمد زانکه میدان تنگ داشت
از جفا تا او چهار انگشت بود
از وفا تا عهد صد فرسنگ داشت
دل بماند از کاروان وصل او
زآنکه منزل دور و مرکل لنگ داشت
ناله‌ی خاقانی از گردون گذشت
کار غنون عشق تیز آهنگ داشت
خاقانی
Mod
we have 5 Topic in English language, please visit
more TOPIC, i hope, we could add more Topics in other languages in RUMI group.
the english language link is as below:
http://www.goodreads.com/topic/show_g...
best regard
f.moghaddam
Mod
عشق او با صعب کاری بوده است
لطف او نسبت به من این یک دو سال
گر شماری یک دوباری بوده است
تا به غایت ما هنر پنداشتیم
عاشقی خود عیب و عاری بوده است
لیلی و مجنون به هم می‌بوده‌اند
پیش ازین خوش روزگاری بوده است
می‌شنیدم من که این وحشی کسیست
او عجب بی اعتباری بوده است
وحشی بافقي
Mod
گله از دوست به دشمن نه طریق ادب‌ست
سعدي
Mod
جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیدست
نیکست که دیوار به یک بار بیفتاد
تا هیچ کس این باغ نگویی که ندیدست
بسیار توقف نکند میوه بر بار
چون عام بدانست که شیرین و رسیدست
گل نیز در آن هفته دهن باز نمی‌کرد
و امروز نسیم سحرش پرده دریدست
سعدي
Mod
یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست
به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس
که به هر حلقه موییت گرفتاری هست
گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست
در و دیوار گواهی بدهد کاری هست
هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید
تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست
صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم
همه دانند که در صحبت گل خاری هست
نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس
که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست
باد خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد
آب هر طیب که در کلبه عطاری هست
من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود
جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست
من از این دلق مرقع به درآیم روزی
تا همه خلق بدانند که زناری هست
همه را هست همین داغ محبت که مراست
که نه مستم من و در دور تو هشیاری هست
عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند
داستانیست که بر هر سر بازاری هست
سعدي
Mod
سلطان خیالت بنشاندی به خلافت
ای سرو خرامان گذری از در رحمت
وی ماه درافشان نظری از رافت
گویند برو تا برود صحبتت از دل
ترسم هوسم بیش کند بعد مسافت
شمشیر ظرافت بود از دست عزیزان
درویش نباید که برنجد به ظرافت
سعدي
Mod
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به کراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
ٿریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است ..
اخوان ثالث
Mod
دل ز تنهایی بجان آمد خدا را همدمی
* * *
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی بمن ده تا بیاسایم دمی
* * *
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی
* * *
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چُگل
شاه ترکان فارغست از حال ما کو رستمی
* * *
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
* * *
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید جهان سوزی نه خامی بیغمی
* * *
آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی
* * *
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی
* * *
گریه ی حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندرین دریا نماید هفت دریا شبنمی
برگرفته از : گلهای رنگارنگ
source:
http://070.blogsky.com/
Mod
فکرت مکن نیامده فردا را
کنج قفس چو نیک بیندیشی
چون گلشن است مرغ شکیبا را
بشکاف خاک را و ببین آنگه
بی مهری زمانه‌ی رسوا را
این دشت، خوابگاه شهیدانست
فرصت شمار وقت تماشا را
از عمر رفته نیز شماری کن
مشمار جدی و عقرب و جوزا را
دور است کاروان سحر زینجا
شمعی بباید این شب یلدا را
در پرده صد هزار سیه کاریست
این تند سیر گنبد خضرا را
پیوند او مجوی که گم کرد است
نوشیروان و هرمز و دارا را
این جویبار خرد که می‌بینی
از جای کنده صخره‌ی صما را
آرامشی ببخش توانی گر
این دردمند خاطر شیدا را
افسون فسای افعی شهوت را
افسار بند مرکب سودا را
پیوند بایدت زدن ای عارف
در باغ دهر حنظل و خرما را
زاتش بغیر آب فرو ننشاند
سوز و گداز و تندی و گرما را
پنهان هرگز می‌نتوان کردن
از چشم عقل قصه‌ی پیدا را
دیدار تیره‌روزی نابینا
عبرت بس است مردم بینا را
ای دوست، تا که دسترسی داری
حاجت بر آر اهل تمنا را
زیراک جستن دل مسکینان
شایان سعادتی است توانا را
از بس بخفتی، این تن آلوده
آلود این روان مصفا را
از رفعت از چه با تو سخن گویند
نشناختی تو پستی و بالا را
مریم بسی بنام بود لکن
رتبت یکی است مریم عذرا را
?
Mod
تا همچو روان صفا پذيريد
..........................
پران باشيد در پي صيد
آخر نه كم از كمان و تيريد
..........................
اندر حركت نهانست روزي
گر محتشميد وگر فقيريد
..........................
در اول روز تازه زانيد
كه شب سوي غيب در مسيريد
..........................
از بهر چه در غم و زحيريد
وقت سفرست خر بگيريد
مولوي
Mod
هر صورت خيالت از وي شدست پيدا
..........................
هر جا كه چشمه باشد مقام پريان
با احتياط بايد بودن ترا در آنجا
..........................
اين پنج چشمه حس تا بر تنت روانست
ز اشراق آن پري دان گه بسته گاه مجري
..........................
وان پنج حس باطن چون وهم و چون تصور
هم پنج چشمه مي دان پويان به سوي مرعي
..........................
هر چشمه را دو مشرف پنجاه مير آبند
صورت به تو نمايند اندر زمان اجلا
..........................
زخمت رسد ز پريان گر با ادب نباشي
كين گونه شهره پريان تندند و بي محابا
..........................
تقدير مي فريبد تدبير را كه بر جه
مكرش گليم برده از صد هزار چون ما
..........................
مرغان در قفس بين در شست ماهيان بين
دلهاي نوحه گر بين زان مكر ساز دانا
..........................
دزديده چشم مگشا بر هر بت از خيانت
تا نفكند ز چشمت آن شهريار بينا
..........................
ماندست چند بيتي اين چشمه گشت غاير
برجوشد آن ز چشمه خون برجهيم فردا
..........................
مولوي
Mod
بپرس از رخ زرد و ز خشكي لبها
..........................
چنانكه آب حكايت كند ز اختر و ماه
ز عقل و روح حكايت كنند قالبها
..........................
هزار گونه ادب جان ز عشق آموزد
كه آن ادب نتوان يافتن ز مكتبها
..........................
ميان صد كس عاشق چنان بديد بود
كه بر فلك مه تابان ميان كوكبها
..........................
خرد نداد و حيران شود ز مذهب عشق
اگرچه واقف باشد ز جمله مذهبها
..........................
خضر دلي كه ز آب حيات عشق چشيد
كساد شد بر آنكس زلال مشربها
..........................
به باغ رنجه مشو در درون عاشق بين
دمشق و غوطه و گلزارها و نيربها
..........................
دمشق چه كه بهشتي پر از فرشته و حور
عقول خيره در آن چهرها و غبغبها
..........................
نه از نبيذ لذيذش شكوفها و خمار
نه از حلاوت حلواش دمل و تبها
..........................
ز شاه تا به گدا در كشاكش طمعند
به عشق باز رهد جان ز طمع و مطلبها
..........................
چه فخر باشد مر عشق را ز مشتريان
چه پشت باشد مر شير را ز ثعلبها
..........................
فراز نخل جهان پخته اي نمي يابم
كه كند شد همه دندانم از مذنبها
..........................
بپر عشق بپر در هوا و بر گردون
چو آفتاب منزه ز جمله مركبها
..........................
نه وحشتي دل عشاق را چو مفردها
نه خوف قطع و جداييست چون مركبها
..........................
عنايتش بگزيدست از پي جانها
مسببش بخريدست از مسببها
..........................
وكيل عشق درآمد به صدر قاضي كاب
كه تا دلش برمد از قضا و از گبها
..........................
زهي جهان و زهي نظم نادر و ترتيب
هزار شور در افكند در مرتبها
..........................
گداي عشق شمر هرچه در جهان طربيست
كه عشق چون زر كانست و آن مذهبها
..........................
سلبت قلبي يا عشق خدعه و دها
كذبت حاشا لكن ملاحه و بها
..........................
اريد ذكرك يا عشق شاكرا لكن
و لهت فيك و شوشت فكرتي و نها
..........................
به صد هزار لغت گر مديح عشق كنم
فزونترست جمالش ز جمله دبها
..........................
مولوي
Mod
اسباب جمع داري و کاري نمي‌کني
چوگان حکم در کف و گويي نمي‌زني
باز ظفر به دست و شکاري نمي‌کني
اين خون که موج مي‌زند اندر جگر تو را
در کار رنگ و بوي نگاري نمي‌کني
مشکين از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوي دوست گذاري نمي‌کني...
Mod
گر نکته دان عشقي بشنو تو اين حکايت
بي مزد بود و منت هر خدمتي که کردم
يا رب مباد کس را مخدوم بي عنايت
در زلف چون کمندش اي دل مپيچ کانجا
سرها بريده بيني بي جرم و بي جنايت...
Mod
ور تو بگوييم كه ني ني شكنم شكر برم
..........................
آمده ام چو عقل و جان از همه ديده ها نهان
تا سوي جان و ديدگان مشعله نظر برم
..........................
آمده ام كه ره زنم بر سر گنج شه زنم
آمده ام كه زر برم زر نبرم خبر برم
..........................
گر شكند دل مرا جان بدهم به دل شكن
گر ز سرم كله برد من ز ميان كمر برم
..........................
اوست نشسته در نظر من به كجا نظر كنم
اوست گرفته شهر دل من به كجا سفر برم
..........................
آنك ز زخم تير او كوه شكاف مي كند
پيش گشاد تير او واي اگر سپر برم
..........................
گفتم آفتاب را گر ببري تو تاب خود
تاب ترا چو تب كند گفت بلي اگر برم
..........................
آنك ز تاب روي او نور صفا به دل كشد
وانك ز جوي حسن او آب سوي جگر برم
..........................
در هوس خيال او همچو خيال گشته ام
وز سر رشك نام او نام رخ قمر برم
..........................
اين غزلم جواب آن باده كه داشت پيش من
گفت بخور نمي خوري پيش كسي دگر برم
..........................
مولوی
Mod
بس بند كه بشكستم آهسته كه سرمستم
..........................
در مجلس حيراني جانيست مرا جاني
زان شد كه تو ميداني آهسته كه سرمستم
..........................
پيش آي دمي جانم زين بيش مرنجانم
اي دلبر خندانم آهسته كه سرمستم
..........................
ساقي مي جانان بگذر ز گرانجانان
دزديده ز رهبانان آهسته كه سرمستم
..........................
رندي و چو من فاشي بر ملت قلاشي
در پرده چرا باشي آهسته كه سرمستم
..........................
اي مي بترم از تو من باده ترم از تو
پر جوش ترم از تو آهسته كه سرمستم
..........................
از باده جوشانم وز خرقه فروشانم
از يار چه پوشانم آهسته كه سرمستم
..........................
تا از خود ببريدم من عشق تو بگزيدم
خود را چو فنا ديدم آهسته كه سرمستم
..........................
هر چند به تلبيسم در صورت قسيسم
نور دل ادريسم آهسته كه سرمستم
..........................
در مذهب بي كيشان بيگانگي خويشان
با دست بر ايشان آهسته كه سرمستم
..........................
اي صاحب صد دستان بيگاه شد از مستان
احداث و گرو بستان آهسته كه سرمستم
..........................
مولوی
Mod
وگر شهري بدم ويرانه گشتم
..........................
ز عشق تو ز خان و مان بريدم
به درد عشق تو همخانه گشتم
..........................
چيان كاهل بدم كان را نگويم
چو ديدم روي تو مردانه گشتم
..........................
چو خويش جان خود جان تو ديدم
ز خويشان بهر تو بيگانه گشتم
..........................
فسانه عاشقان خواندم شب و روز
كنون در عشق تو افسانه گشتم
..........................
مولوی
Mod
حرم و دیر یکی، سبحه* و پیمانه یکیست
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته نظری است
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست
هرکسی قصه شوقش به زبانی گوید
چون نکو مینگرم حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتاران است
ورنه از روز ازل دام یکی، دانه یکیست
ره هر کس بفسونی زده آن شوخ ار نه
گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر ز من پرسی از آن لطف که من میدانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند
بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد
پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست
گر به سر حد جنونت ببرد عشق
"عماد" بی وفائی و وفاداری جانانه یکیست
عماد خراسانی
Mod
چون گـذشـتـي هـفت وادي، درگه است
وا نـيـامـد در جـهـان زيــن راه کــــس
نـيـسـت از فـرسـنـگ آن آگــــاه کــــس
چون نـيـامــد بــاز کــس زيــن راه دور
چـون دهـنـدت آگـــهـــي اي نــــاصــبــور
چـون شدنـد آنـجـايـگـه گـم سـر بسر کــي خــبــر بــازت دهــد از بــي خــــبــر
هـسـت وادي طــلــب آغــــاز کــــــار
وادي عـشق اسـت از آن پـس، بي کنار
پـس سـيـم واديـسـت آن مـعــرفـت پـس چـهـارم وادي اسـتـغـنـي صــفــت
هـسـت پـنـجـم وادي تـوحـيـد پــاک
پـس شـشـم وادي حـيــرت صـعـب نـاک
هـفـتـمـيـن، وادي فـقـرست و فـنـا
بــعــد از ايــن روي روش نــــبـــود تـــــرا
در کشش افـتـي، روش گـم گرددت
گـــر بــود يــک قــطــره قــلــزم گــــرددت
عطار نيشابوري
Mod
كه در تسليم ما چون مردگانيم
..........................
چو بر گورم بخواهي بوسه دادن
رخم را بوسه ده كاكنون همانيم
..........................
خمش كن مرده وار اي دل ازيرا
به هستي متهم ما زين زبانيم
..........................
بيا تا قدر همديگر بدانيم
كه تا ناگه ز يكديگر نمانيم
..........................
چو مومن آينه مومن يقين شد
چرا با آينه ما رو گرانيم
..........................
كريمان جان فداي دوست كردند
سگي بگذار ما هم مردمانيم
..........................
فسون قل اعوذ و قل هوالله
چرا در عشق همديگر نخوانيم
..........................
غرضها تيره دارد دوستي را
غرضها را چرا از دل نرانيم
..........................
گهي خوشدل شوي از من كه ميرم
چرا مرده پرست و خصم جانيم
..........................
چو بعد از مرگ خواهي آشتي كرد
همه عمر از غمت در امتحانيم
..........................
مولوی
Mod
نارفته بدام پاي بستيم
..........................
شطرنج نديده ايم و ماتيم
يك جرعه نخورده ايم و مستيم
..........................
همچون شكن دو زلف خوبان
ناديده مصاف ما شكستيم
..........................
ما سايه آن بتيم گويي
كز اصل وجود بت پرستيم
..........................
سايه بنمايد و نباشد
ما نيز چو سايه نيست هستيم
مولوی
Mod
وز گفت حسود برنگرديم
..........................
زين دمدمها زنان بترسند
بر ما تو مخوان كه مرد مرديم
..........................
مردانه كنيم كار مردان
پنهان نكنيم آنچ كرديم
..........................
ما را تو به زرد و سرخ مفريب
كز خنجر عشق روي زرديم
..........................
بر درد هزار آفرين باد
باقي بر ما كه يار درديم
..........................
مولوی
Mod
گفتم كه چه سرداري ما را به چه مي خواني
..........................
قهقه زد و گفتا اي عاشق لره يازق در
گفتم مله ملمم حالي من و سن خاني
..........................
گفتا كه بيا با ما اين صومعه برهم زن
در مجلس مستان آي اي دوست به مهماني
..........................
اي خواجه چه در رفتم مي ديدم و ميخانه
گفتم من ازين معني شاباش مسلماني
..........................
تركي قدحي بر كف زانو زده گفتا اي
گفتم كه چه چيز است اين گفتا مي روحاني
..........................
من نيز دو دل گشتم چون جاي عجب ديدم
گفتم كه خورم يا ني گفتا كه تو مي داني
..........................
القصه شدم يكدل جامي دو سه واخوردم
در خود اثري ديدم زان جرعه رباني
..........................
هرچيز كه مي جستم في الحال عيانم شد
صد كشف بيانم شد از خاطر حقاني
..........................
بگذشتم ازين عالم در روح وطن كردم
بر من همه روشن شد پيدائي و پنهاني
..........................
در رفتم و بر رفتم و ز خويش بدر رفتم
چون جان بقا ديدم از خويش شدم فاني
..........................
شمس الحق تبريزي هيهات كه دريابد
وين رمز كه مي گويي وين قصه كه مي خواني
..........................
مولوی
Mod
خداوند زمين و آسماني
..........................
خداي شرق و غرب و بر و بحري
خداي فوق و تحت و انس و جاني
..........................
منزه پادشاه بي نظيري
خداوند مكان و لامكاني
..........................
جهان اول نبود آخر تو بودي
جهان آخر نماند تو بماني
..........................
نماند زنده در عالم خلايق
تو هستي لايموت جاوداني
..........................
گهي آتش نهي در سنگ و پولاد
ميان هر دوشان آتش جهاني
..........................
ميان سنگ كرمي آفريني
براي هر دوشان روزي رساني
..........................
دهي ايوب را اندر بلا صبر
كه با كرمان كند او مهرباني
..........................
يكي پيغمبري را تخت در مصر
يكي پيغمبري سازي شباني
..........................
محمد را شب معراج يك شب
هزاران شربت وصلش چشاني
..........................
يكي را گنج بي رنج دهي تو
بناز و نعمتش مي پروراني
..........................
يكي را از براي يك شكم نان
به گرد جمله عالم مي دواني
..........................
خمش كن تا تواني شمس تبريز
مگر خود را ز سودا وارهاني
.............
مولوی
Mod
زانكه ز گفت و گوي ما گرد و غبار مي رسد
..........................
آب زنيد راه را هين كه نگار مي رسد
مژده دهيد باغ را بوي بهار مي رسد
..........................
مولوی
Mod
سلسله را زبون بود ني به طريق احمقي
..........................
عشق پرست اي پسر عشق خوشست اي پسر
رو كه به جان صادقان صاف و لطيف و صادقي
..........................
راه تو چون فنا بود خصم ترا كجا بود
طاقت تو كرا بود كاتش تيز مطلقي
..........................
جان مرا تو بنده كن عيش مرا تو زنده كن
مست كن و بيافرين باز نماي خالقي
..........................
يك نفسي خموش كن در خمشي خروش كن
وقت سخن تو خامشي در خمشي تو ناطقي
مولوی
Mod
درآييد درآييد از آن خانه درآييد
به اين دشت بياييد كه مهمان خداييد
نشسته است لب كوه يكي ابر سبكبال
شما نيز برآييد كزين خاك رهاييد
چو آن ابر نشينيد دمي در بغل نور
چو باران و چو خورشيد بباريد و برآييد
چه خوش چنگ زند باد، به پيراهن شمشاد
شما خيل خموشان به آواز درآييد
نپرسيم كه چونيد، كزين حال برونيد
چه دانيم چراهاش، كه بي چون و چراييد
عجب چهره چو خورشيد پر از مهر پر از نور
ندانيم چگونه ست كه بي مهر و وفاييد
چه سرمست رهيديد، از اين پست پريديد
پرنده تر و خوش تر ز مرغان هواييد...
source:
http://sam.malakut.org/archives/2005/05/
عاشقان را با جمال عشق بي چون كارها
..........................
عقل گويد شش جهت حدست و بيرون راه نيست *
عشق گويد راه هست و رفته ام من بارها
..........................
عقل بازاري بديد و تاجري آغاز كرد *
عشق ديده زان سوي بازار او بازارها
..........................
اي بسا منصور پنهان ز اعتماد جان عشق *
ترك منبرها بگفته بر شده بر دارها
..........................
عاشقان دردكش را در درونه ذوقها *
عاقلان تيره دل را در درون انكارها
..........................
عقل گويد پا منه كندر فنا جز خار نيست *
عشق گويد عقل را كندر توست اين خارها
..........................
هين خمش كن خار هستي را ز پاي دل بكن *
تا ببيني در درون خويشتن گلزارها
..........................
شمس تبريزي تويي خورشيد اندر ابر حرف *
چون برآمد آفتابت محو شد گفتارها
مولوی