غرور

[Motahhareh]

چه زیبا و زیرکانه عشق بازی ِ ریگ های بیابان را به سخره گرفته ای و هوس بازی ِ صادقانه ی آنان را چون شیطانی بیروح به تجسم می نشینی ....

آن سان که شن های كوير از سوزندگی عشق، یکدیگر را سخت در آغوش می گیرند تا دوستت دارم را هرچه بهتر عرضه دارند و چنان دیوانه وار احساسشان را به نمایش می گذارند که قدم های تو توان گرمای عشق آنها را ندارد، تو چه ساده از کنارشان می گذری و پندهای نهفته در وجودشان را به آسانی کنار می نهی.

چه زیباست این عشق که حتی آسمان بر آنان رشک می ورزد و تمام قوایش را در پهنای سیاه شب به کار میگیرد تا سرما را به دل ِ ریگ ها بنشاند، بلکه از آن سوزندگی کم کند، گو اینکه خود ستارگان را در آغوش ندارد که مستانه از دوردست ها به یکدیکر درود میفرستند و پیام دوستت دارم را چشمک زنان نثار همدیگر می کنند.

اما تو، تو که کویر را دیده ای و پاهایت گرمای عشق شن ها را لمس کرده و تاب مقاومت نداشته است، تو که چشمهایت دلنوازی های ستارگان را در آسمان صاف شب دیده و چیزی از آنان نیاموخته است چگونه می خواهی فریاد دوستت دارم را سر دهی.

چه گستاخانه عشق را معنا می کنی و همه جا فریاد میزنی، بر دیوار ها راه رسم عشق ورزیدن می نویسی و کمانش ِ دلت را به رخ آفتاب و ماه میکشی، غافل از اینکه هیچ نمی دانی و از همه جا بی خبری، بی خبر تر و نادان تر از هر چیزی دیگر در این جهان.نمی دانی که ماه چگونه به گرد معشوق می گردد و آفتاب، نور وجودش را تنها به عشقِ معبودش می گستراند. تو همه چیز را می بینی اما چیزی نمی بینی.

قدم ها بر می داری و آهسته آهسته و نوازشگرانه راه را می جویی ،شادمان و سرمست در پی معبود خیالی دشت ها و صحرا ها را طی می کنی بی آنکه در کلام برگ برگ درختان ، دانه دانه شن های کویر و ذره ذره تکه های جهان عشق را دریابی، پیام دوستت دارم را درک کنی و کوی یار را بیابی.

ای کاش اینقدر مغرور نبودی که شن های داغ بیابان را لایق آموزش دادن نمی دیدی ، ای کاش از ستارگان شب می آموختی که چگونه باید دوست داشت و چگونه باید گفت. ای کاش خود را برترین مخلوق نمی دانستی.

ای کاش انسان نبودی...

[Ashkan]

پیشنهاد می کنم:‏
ای کاش انسان نبود

[Motahhareh]

Ashkan wrote: "پیشنهاد می کنم:‏
ای کاش انسان نبود"

ای کاش:)
پیشنهاد خوبیه.