Verbeelding Bookclub discussion
2022: boek van de maand
>
Februariboek: Open water en Kruispunt
date
newest »


Heb 'Open water' net gereserveerd in de bib. Het is uitgeleend tot 6/2, dus ik kan hopelijk meelezen vanaf de tweede week van februari :-)
Van beide boeken interesseert Open water mij het meeste, alleen duurt het daar echt lang voor ik het in de e-bib kan uitlenen, dus misschien lees ik dat gewoon later en Crossroads deze maand al (dat heb ik ook moeten reserveren, maar zou nog in februari beschikbaar moeten zijn).

(Ik kan het niet echt cadeau doen aan iemand anders, omdat alle Engelstalige boeken lezende mensen die ik ken maar op het eind van het jaar verjaren)

Fijn dat het boek van de maand een cadeau aan jezelf is Laurence!
Ondertussen ben ik begonnen aan 'Open water', het leest vlot - niet slecht als afwisseling met Ulysses ;-).
"Open water" uitgelezen!
Het las zeer vlot, heb het op 2 dagen gelezen.
Mijn verwachtingen lagen vrij hoog (oa door de hoge GR-rating) en ik keek er naar uit om te lezen over hoofdpersonages die beiden een passie hebben voor een kunstvorm (resp. fotografie en dans). Ook vind ik het zeer boeiend om te lezen vanuit het standpunt van iemand met een heel andere achtergrond, in dit geval iemand met Ghanese roots - net zoals de auteur (en trouwens net zoals de schrijfster Yaa Gyasi die ik geweldig vind).
Samengevat: ik ben er met veel enthousiasme aan begonnen.
Heb aanvankelijk veel mooie zinnen genoteerd - is ook altijd een goed teken :-)
De blik heeft geen woorden nodig; het is een eerlijke ontmoeting
Je zou nu waar dan ook kunnen zijn, je ogen gesloten, gehuld in haar aanwezigheid die ook nog eens heviger voelt in haar afwezigheid.
Soms is het makkelijker om je in je eigen duisternis te verstoppen dan om naakt en kwetsbaar naar buiten te treden, knipperend tegen je eigen licht.
Wat mij gaandeweg wel begon te storen, waren de vele herhalingen.
Zoals het derde citaat hierboven (eigen duisternis): dat komt zeker 3x voor in exact dezelfde bewoordingen.
Ook de zin Het is één ding om bekeken te worden, een ander om gezien te worden vond ik absoluut het noteren waard. Toen dezelfde zin 2 bladzijden later herhaald werd, vond ik dat stilistisch nog interessant. Drie bladzijden later stond die zin er weer en vond ik hem al wat minder krachtig. Nadien dook diezelfde zin nog 2 keer op (of meer, ik heb het niet bewust geteld, maar hij staat op z'n minst 5 keer vermeld) en tja, toen was hij vooral afgezaagd...
Je vindt geen soelaas in de schaduw is er nog zo eentje. En zaadjes die geplant worden, draadjes die gespannen worden (er worden véél zaadjes geplant en draadjes gespannen blijkbaar).
Op zich mooie beelden, maar het worden platitudes als je ze vaker dan 3 keer voorgeschoteld krijgt.
Dus ja, ik weet het zo niet met dit boek... heb er voorlopig nog geen rating aan gegeven, maar het gaat voor mij zo in de richting van 3,5*.
Ik zal misschien eerst nog een zaadje planten ;-)
Het las zeer vlot, heb het op 2 dagen gelezen.
Mijn verwachtingen lagen vrij hoog (oa door de hoge GR-rating) en ik keek er naar uit om te lezen over hoofdpersonages die beiden een passie hebben voor een kunstvorm (resp. fotografie en dans). Ook vind ik het zeer boeiend om te lezen vanuit het standpunt van iemand met een heel andere achtergrond, in dit geval iemand met Ghanese roots - net zoals de auteur (en trouwens net zoals de schrijfster Yaa Gyasi die ik geweldig vind).
Samengevat: ik ben er met veel enthousiasme aan begonnen.
Heb aanvankelijk veel mooie zinnen genoteerd - is ook altijd een goed teken :-)
De blik heeft geen woorden nodig; het is een eerlijke ontmoeting
Je zou nu waar dan ook kunnen zijn, je ogen gesloten, gehuld in haar aanwezigheid die ook nog eens heviger voelt in haar afwezigheid.
Soms is het makkelijker om je in je eigen duisternis te verstoppen dan om naakt en kwetsbaar naar buiten te treden, knipperend tegen je eigen licht.
Wat mij gaandeweg wel begon te storen, waren de vele herhalingen.
Zoals het derde citaat hierboven (eigen duisternis): dat komt zeker 3x voor in exact dezelfde bewoordingen.
Ook de zin Het is één ding om bekeken te worden, een ander om gezien te worden vond ik absoluut het noteren waard. Toen dezelfde zin 2 bladzijden later herhaald werd, vond ik dat stilistisch nog interessant. Drie bladzijden later stond die zin er weer en vond ik hem al wat minder krachtig. Nadien dook diezelfde zin nog 2 keer op (of meer, ik heb het niet bewust geteld, maar hij staat op z'n minst 5 keer vermeld) en tja, toen was hij vooral afgezaagd...
Je vindt geen soelaas in de schaduw is er nog zo eentje. En zaadjes die geplant worden, draadjes die gespannen worden (er worden véél zaadjes geplant en draadjes gespannen blijkbaar).
Op zich mooie beelden, maar het worden platitudes als je ze vaker dan 3 keer voorgeschoteld krijgt.
Dus ja, ik weet het zo niet met dit boek... heb er voorlopig nog geen rating aan gegeven, maar het gaat voor mij zo in de richting van 3,5*.
Ik zal misschien eerst nog een zaadje planten ;-)

Zelf zit ik nog maar aan blz. 36 van Crossroads, dus ik zal me moeten haasten als ik het nog deze maand wil uitkrijgen (dat zal dus niet lukken). Kan er dus nog niet veel over zeggen, behalve dat ik toch wel hou van de vlotte schrijfstijl van Franzen.

Bepaalde verwijzigingen in zijn boek heb ik wel opgezocht, zoals de Brits-Ghanese schilderes Lynette Yiadom-Boakye en de Brits-Nigeriaanse artiest Sola Olulode.
Ondertussen ben ik ook begonnen in Crossroads, en dat bevalt me goed. Tot nu toe worden de personages en hun denkwereld goed uitgewerkt, en dat zoals Laurence al aanhaalde in een zeer vlotte schrijfstijl.
Ik heb Open Water sneller dan verwacht ter beschikking, dus ik begin er vandaag in. Jullie reviews ga ik nadien lezen :-)

Ik had wel al (tegen mijn gewoonte in) review van Becky gelezen toen ik aan ca pg 30 zat of zo, waardoor ik wellicht extra op de herhalingen lette, en het inderdaad heel erg opviel dat bepaalde poëtische zinnen en omschrijvingen in (bijna) exact dezelfde bewoordingen verschillende keren terugkeren binnen een hoofdstuk en binnen het geheel. Ik vond het ook wel een beetje te veel van het goede, maar denk dat het misschien wel bewust gebeurde. Ergens in het verhaal zegt hij immers dat hij de muziek wil vatten of eerder het ritme en dat hij steeds zoekt naar dat ritme. Misschien dat het in het Engels wel deels klinkt als een raptekst of zo waarbij herhalingen naar refrein refereren.
Dat brengt me bij de vraag of dit dan de beste manier was om het verhaal te vertellen (view spoiler) .
Ik blijf dus ook hangen op 3 sterren...

Gisteren heb ik Open Water uitgelezen en ik sluit mij aan bij jullie commentaren.
Net zoals Anse had ik het lastig met de "you"-vorm; ik vermoed dat die gekozen is om de lezer mee te trekken in het verhaal, zich aangesproken te voelen, maar misschien is mijn leefwereld te ver weg van die van het hoofdpersonage om dat effect ook effectief te krijgen?
Op zich is het boek veelbelovend, maar net zoals bij Becky stoorde de herhaling op den duur (inderdaad, die zaadjes en draadjes, haha). Het was mij al opgevallen - ook de nochtans mooie zin You're in a memory of something yet to happen komt ook meerdere keren terug -, maar vooral enorm toen ik al lezend in slaap gevallen was en de dag erna zocht waar ik geëindigd was (ik las het weliswaar op e-reader, maar soms druk ik indommelend per ongeluk nog een paar pagina's voor- of achteruit vooraleer hij uitvalt :-) ). Ik dacht toen 3x dat ik de juiste paragraaf gevonden had, gewoon omdat ze bijna allemaal met de dezelfde zin begonnen. Nu kan dat natuurlijk een stijlfiguur zijn, maar daarvoor was het dan misschien weer net te willekeurig?
Op een gegeven moment ben ik het in mijn hoofd beginnen "voorlezen" (een beetje Amanda Gorman-stijl; ik denk dat het rappen dat Anse aanhaalt ook zou werken) en dat hielp wel, zorgde dat de herhalingen eerder als een soort ritmiek werkten. Tegelijk: dat geeft mij het gevoel dat het een boek is dat misschien eerder een toneelstuk zou moeten zijn (niet als leesvorm-voor-in-het-boek, maar effectief om naar te gaan kijken :-) ). Of inderdaad, zoals Anse zegt, deels als liedjes, deels als verhaal had moeten geschreven zijn.
Het verhaal zelf is wel de moeite, al vond ik daarbij vooral de aspecten van het beschouwd worden als "black body" en minder de allesoverweldigende liefde overtuigend. MIsschien ben ik te cynisch, geen idee :-) Maar ik geloofde hun liefde niet helemaal; het voelde soms eerder puberaal dan heel diep en dat is natuurlijk wel heel jammer als dat net de hele premisse van je boek is. Tegelijk waren de stukken over de angst die hij voelde, het zich in zichzelf opsluiten, het zich afvragen wanneer het tijd zou zijn voor zijn destructie inhoudelijk wel ongelooflijk sterk.
Dus ja, dubbel gevoel aan overgehouden. Met een iets strengere redacteur en/of keuze voor een andere vertelstijl wel een veelbelovende schrijver, maar als boek op zich schoot het, ondanks heel sterke stukken, wat tekort.
Net zoals Anse had ik het lastig met de "you"-vorm; ik vermoed dat die gekozen is om de lezer mee te trekken in het verhaal, zich aangesproken te voelen, maar misschien is mijn leefwereld te ver weg van die van het hoofdpersonage om dat effect ook effectief te krijgen?
Op zich is het boek veelbelovend, maar net zoals bij Becky stoorde de herhaling op den duur (inderdaad, die zaadjes en draadjes, haha). Het was mij al opgevallen - ook de nochtans mooie zin You're in a memory of something yet to happen komt ook meerdere keren terug -, maar vooral enorm toen ik al lezend in slaap gevallen was en de dag erna zocht waar ik geëindigd was (ik las het weliswaar op e-reader, maar soms druk ik indommelend per ongeluk nog een paar pagina's voor- of achteruit vooraleer hij uitvalt :-) ). Ik dacht toen 3x dat ik de juiste paragraaf gevonden had, gewoon omdat ze bijna allemaal met de dezelfde zin begonnen. Nu kan dat natuurlijk een stijlfiguur zijn, maar daarvoor was het dan misschien weer net te willekeurig?
Op een gegeven moment ben ik het in mijn hoofd beginnen "voorlezen" (een beetje Amanda Gorman-stijl; ik denk dat het rappen dat Anse aanhaalt ook zou werken) en dat hielp wel, zorgde dat de herhalingen eerder als een soort ritmiek werkten. Tegelijk: dat geeft mij het gevoel dat het een boek is dat misschien eerder een toneelstuk zou moeten zijn (niet als leesvorm-voor-in-het-boek, maar effectief om naar te gaan kijken :-) ). Of inderdaad, zoals Anse zegt, deels als liedjes, deels als verhaal had moeten geschreven zijn.
Het verhaal zelf is wel de moeite, al vond ik daarbij vooral de aspecten van het beschouwd worden als "black body" en minder de allesoverweldigende liefde overtuigend. MIsschien ben ik te cynisch, geen idee :-) Maar ik geloofde hun liefde niet helemaal; het voelde soms eerder puberaal dan heel diep en dat is natuurlijk wel heel jammer als dat net de hele premisse van je boek is. Tegelijk waren de stukken over de angst die hij voelde, het zich in zichzelf opsluiten, het zich afvragen wanneer het tijd zou zijn voor zijn destructie inhoudelijk wel ongelooflijk sterk.
Dus ja, dubbel gevoel aan overgehouden. Met een iets strengere redacteur en/of keuze voor een andere vertelstijl wel een veelbelovende schrijver, maar als boek op zich schoot het, ondanks heel sterke stukken, wat tekort.

Een heel mooie schrijfstijl, en lange hoofdstukken, telkens vanuit het perspectief van één van de hoofdpersonages. De verschillende verhaallijnen worden erg vlot in elkaar geschoven.
4,5/5


Fijn dat Crossroads jou ook bevallen is Anse! Ik heb ook genoten van die heel genuanceerd uitgewerkte dilemma's.

Ik vind dat Jonathan Franzen zo knap zijn personages beschrijft, hen zo goed uitwerkt. Ik vond niemand sympathiek maar toch las ik zo graag over hen allemaal. En zoals Anse en Dorien al aangehaald hebben, het gaat echt over de innerlijke dilemma's om je al dan niet egoïstisch te gedragen en het is allemaal zo menselijk (en goed beschreven).
Echt een aanrader dus.
Books mentioned in this topic
Open water (other topics)Open Water (other topics)
Kruispunt (other topics)
Crossroads (other topics)
Authors mentioned in this topic
Caleb Azumah Nelson (other topics)Jonathan Franzen (other topics)
Open Water is het debuut van de Brits-Ghanese schrijver Caleb Azumah Nelson. Een bespreking vind je onder andere hier: https://www.theguardian.com/books/202...
Crossroads is het eerste deel van de nieuwe trilogie van de Amerikaanse auteur Jonathan Franzen. Een bespreking vind je onder andere hier: https://www.theguardian.com/books/202...
Open water heb ik al meegenomen uit de bibliotheek en Kruispunt wil ik zeker ook lezen (maar dat zal misschien niet meer lukken in februari).
Wie leest ermee? Ik wens jullie alvast veel leesplezier.