Moja siostra nie pisze wierszy i chyba już nie zacznie nagle pisać wierszy. Ma to po matce, która nie pisała wierszy, oraz po ojcu, który też ;nie pisał wierszy. Pod dachem mojej siostry czuję się bezpieczna: mąż siostry za nic w świecie nie pisałby wierszy. I choć to brzmi jak utwór Adama Macedońskiego, nikt z krewnych nie zajmuje się pisaniem wierszy.
W szufladach mojej siostry nie ma dawnych wierszy ani w torebce napisanych świeżo. A kiedy siostra zaprasza na obiad, to wiem, że nie w zamiarze czytania mi wierszy. Jej zupy są wyborne bez premedytacji, a kawa nie rozlewa się na rękopisy.
W wielu rodzinach nikt nie pisze wierszy, ale jak już - to rzadko jedna tylko osoba. Czasem poezja spływa kaskadami pokoleń, co stwarza groźne wiry w uczuciach wzajemnych.
Moja siostra uprawia niezłą prozę mówioną, a całe jej pisarstwo to widokówki z urlopu, z tekstem obiecującym to samo każdego roku: że jak wróci, to wszystko wszystko wszystko opowie.
---
Elogio de mi hermana
Mi hermana no escribe versos y dudo que empiece de repente a escribir versos. Lo sacó de mi madre, que no escribía versos, y de mi padre, que tampoco escribía versos. Bajo el techo de mi hermana me siento segura: el marido de mi hermana por nada en el mundo escribiría versos. Y aunque esto suene a obra de Adam Macedonski, ninguno de mis parientes se dedica a escribir versos.
En los cajones de mi hermana no hay viejos versos, ni recién escritos en su bolso. Y cuando mi hermana me invita a comer sé que no es con la intención de leerme sus versos. Sus sopas son exquisitas sin premeditación y el café no se derrama sobre sus manuscritos.
En muchas familias nadie escribe versos, pero si lo hacen, es raro que sea sólo una persona. A veces la poesía fluye en cascadas de generaciones, creando peligrosos remolinos en sus mutuos sentimientos.
Mi hermana cultiva una buena prosa hablada, y toda su escritura son postales de sus viajes con textos que prometen lo mismo cada año: que cuando vuelva, me contará todo, todo, todo.
Moja siostra nie pisze wierszy
i chyba już nie zacznie nagle pisać wierszy.
Ma to po matce, która nie pisała wierszy,
oraz po ojcu, który też ;nie pisał wierszy.
Pod dachem mojej siostry czuję się bezpieczna:
mąż siostry za nic w świecie nie pisałby wierszy.
I choć to brzmi jak utwór Adama Macedońskiego,
nikt z krewnych nie zajmuje się pisaniem wierszy.
W szufladach mojej siostry nie ma dawnych wierszy
ani w torebce napisanych świeżo.
A kiedy siostra zaprasza na obiad,
to wiem, że nie w zamiarze czytania mi wierszy.
Jej zupy są wyborne bez premedytacji,
a kawa nie rozlewa się na rękopisy.
W wielu rodzinach nikt nie pisze wierszy,
ale jak już - to rzadko jedna tylko osoba.
Czasem poezja spływa kaskadami pokoleń,
co stwarza groźne wiry w uczuciach wzajemnych.
Moja siostra uprawia niezłą prozę mówioną,
a całe jej pisarstwo to widokówki z urlopu,
z tekstem obiecującym to samo każdego roku:
że jak wróci,
to wszystko
wszystko
wszystko opowie.
---
Elogio de mi hermana
Mi hermana no escribe versos
y dudo que empiece de repente a escribir versos.
Lo sacó de mi madre, que no escribía versos,
y de mi padre, que tampoco escribía versos.
Bajo el techo de mi hermana me siento segura:
el marido de mi hermana por nada en el mundo escribiría versos.
Y aunque esto suene a obra de Adam Macedonski,
ninguno de mis parientes se dedica a escribir versos.
En los cajones de mi hermana no hay viejos versos,
ni recién escritos en su bolso.
Y cuando mi hermana me invita a comer
sé que no es con la intención de leerme sus versos.
Sus sopas son exquisitas sin premeditación
y el café no se derrama sobre sus manuscritos.
En muchas familias nadie escribe versos,
pero si lo hacen, es raro que sea sólo una persona.
A veces la poesía fluye en cascadas de generaciones,
creando peligrosos remolinos en sus mutuos sentimientos.
Mi hermana cultiva una buena prosa hablada,
y toda su escritura son postales de sus viajes
con textos que prometen lo mismo cada año:
que cuando vuelva,
me contará todo,
todo,
todo.
De Poesía no completa