اشعار محمد حسین بهجت تبریزی

[اتیه]

نيــما ! غـــم دل گو که غريبـانه بگرييم

ســر پيش هم آريم و دو ديوانه بگرييم

من از دل این غار و تو ازقله ی آن قاف

از دل به هــم افتـیم و به جانانه بگرییم

دودي ست درين خانه كه كوريم زديدن

چشـمي بكف آريم و باين خـانه بگرييم

آخر نه چــراغيــم كه خنــــديم به ایوان

شمعــيم كه در گوشه ی ویرانه بگرييم

من نيز چو تو شــاعر افســـانه خویشم

بازآ به هم اي شــــاعر افســانه بگرييم

با وحشت ديوانه بخــــنديم و نهـــــاني

در فاجعـــه ی حكمت فــــرزانه بگرييم

با چشـــــم صـدف خيز كه بر گردن ايام

خــرمهــره ببــــينيم و به دردانه بگـرييم

بلــبل كه نبــوديم بخـــوانيــم به گلــزار

جغـدي شده شبـگير و به ويرانه بگرييم

پـروانه نبــوديم در اين مشــــــعله باري

شمـــعي شــده در ماتم پروانه بگرييم

بيــگانه كند در غــم ما خنــــده ولي ما

با چشـم خــودي در غم بيــگانه بگرييم

بگــذار به هـذيان تو طفــــلانه بخــــندند

ما هـم به تب طــفل طبيـــبانه بگـــرييم

[اتیه]

سنین عمر به هفتاد میرسد ما را

خدای من که به فریاد میرسد ما را

گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند

دگر چه فایده از یاد میرسد ما را

حدیث قصه سهراب و نوشداروی او

فسانه نیست کز اجداد میرسد ما را

اگر که دجله پر از قایق نجات شود

پس از خرابی بغداد میرسد ما را

به چاه گور دگر منعکس شود فریاد

چه جای داد که بیداد میرسد ما را

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر

علی و آل به امداد میرسد ما را

[اتیه]

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

[اتیه]

علی آن شیر خدا شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب
شب ز اسرار علی آگاه است
دل شب محرم سرالله است
شب شنفته است مناجات علی
جوشش چشمه عشق ازلی
دردمندی که چو لب بگشاید
در و دیوار به زنهار آید
کلماتی چو دُر، آویزه گوش
مسجد کوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سینه آفاق شکافت
چشم بیدار علی خفته نیافت
ناشناسی که به تاریکی شب
می برد شام یتیمان عرب
پادشاهی که به شب برقع پوش
می کشد بار گدایان بر دوش
شاه بازی که به بال و پر راز
می کند در ابدیت پرواز
آن دم صبح قیامت تأثیر
حلقه در شد از او دامنگیر
دست در دامن مولا زد در
که علی! بگذار و از ما مگذر
پیشوایی که ز شوق دیدار
می کند قاتل خود را بیدار
می زند پس لب او کاسه شیر
می کند چشم اشارت به اسیر
چه اسیری که همان قاتل اوست
تو خدایی مگر ای دشمن دوست
در جهانی همه شور و همه شر
ها علیٌ بشرٌ کیف بَشر
شبروان مست ولای توعلی
جان عالم به فدای توعلی

[اتیه]

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ...؟

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا...؟

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی...؟

سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا...؟

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست...؟

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا...؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم...؟

دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا...؟

وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار...؟

اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا...؟

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود...؟

ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا...؟

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا...؟

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند...

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا...؟

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین...

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا...؟

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر...

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا...؟

[اتیه]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
هر کس آزار من زار پسندید ولی
نپسندید دل زار من آزار کسی
آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد
هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی
سودش این بس که بهیچش بفروشند چو من
هر که با قیمت جان بود خریدار کسی
سود بازار محبت همه آه سرد است
تا نکوشید پی گرمی بازار کسی
من به بیداری از این خواب چه سنجم که بود
بخت خوابیدهٔ کس دولت بیدار کسی
غیر آزار ندیدم چو گرفتارم دید
کس مبادا چو من زار گرفتار کسی
تا شدم خوار تو رشگم به عزیزان آید
بارالها که عزیزی نشود خوار کسی
آن که خاطر هوس عشق و وفا دارد از او
به هوس هر دو سه روزیست هوادار کسی
لطف حق یار کسی باد که در دورهٔ ما
نشود یار کسی تا نشود بار کسی
گر کسی را نفکندیم به سر سایه چو گل
شکر ایزد که نبودیم به پا خار کسی
شهریارا سر من زیر پی کاخ ستم
به که بر سر فتدم سایه دیوار کسی

[اتیه]

شیعیان دیگر هوای کربلا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه جدش به اشکی شست چشم
مروه پشت سر نهاد٬ اما صفا دارد حسین


می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها٬ حرمت کوی منا دارد حسین...

بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت دیبای حرم چون گل به تاراجش برند
تا به جایی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سر غیب
ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین؟

سروران٬ پروانگان شمع رخسارش٬ ولی
چون سحر٬ روشن٬ که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق
می نماید خود٬ که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا٬ ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا
با کدامین سر کند؟ مشکل دوتا دارد حسین

سیرت آل علی(ع) با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند
عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قوم بی حیا دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان٬ زخمه ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد٬ دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید: گوش کردم تا چه خواهد از خدای
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم «شهریار»
کاندر این گوشه عزایی بی ریا دارد حسین

[اتیه]

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم


تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم



تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز


من بیچاره همان عاشق خونین جگرم



خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام


جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم



منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی


هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم



پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت


پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم



عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر


عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم



هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود


که به بازار تو کاری نگشود از هنرم



سیزده را همه عالم به در امروز از شهر


من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم



تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم


گاهی از کوچه معشوقه خود می گذرم



تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس


خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم



از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر


شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم



خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت


شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم

[اتیه]

بیداد رفت لاله بر باد رفته را


یا رب خزان چه بود بهار شکفته را



هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید


نو کرد داغ ماتم یاران رفته را



جز در صفای اشک دلم وا نمی شود


باران به دامن است هوای گرفته را



وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود


آخر محاق نیست که ماه دو هفته را



برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب


آورده ام به دیده گهرهای سفته را



ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین


بیدار کردی آن گل در خاک خفته را



گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست


تب موم سازد آهن و پولاد تفته را



یارب چها به سینه این خاکدان در است


کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را



راه عدم نرفت کس از رهروان خاک


چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را



لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر


تا باز نشنود ز کس این راز گفته را



لعلی نسفت کلک در افشان شهریار


در رشته چون کشم در و لعل نسفته را

[اتیه]

نالد به حال زار من امشب سه تار من


این مایه تسلی شب های تار من



ای دل ز دوستان وفادار روزگار


جز ساز من نبود کسی سازگار من



در گوشه غمی که فراموش عالمی است


من غمگسار سازم و او غمگسار من



اشک است جویبار من و ناله سه تار


شب تا سحر ترانه این جویبار من



چون نشترم به دیده خلد نوشخند ماه


یادش به خیر خنجر مژگان یار من



رفت و به اختران سرشکم سپرد جای


ماهی که آسمان بربود از کنار من



آخر قرار زلف تو با ما چنین نبود


ای مایه قرار دل بیقرار من



در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا


روزی وفا کنی که نیاید به کار من



از چشم خود سیاه دلی وام میکنی


خواهی مگر گرو بری از روزگار من



اختر بخفت و شمع فرومرد و همچنان


بیدار بود دیده شب زنده دار من



من شاهباز عرشم و مسکین تذرو خاک


بختش بلند نیست که باشد شکار من



یک عمر در شرار محبت گداختم


تا صیرفی عشق چه سنجد عیار من



جز خون دل نخواست نگارندهٔ سپهر


بر صفحهٔ جهان رقم یادگار من



زنگار زهر خوردم و شنگرف خون دل


تا جلوه کرد این همه نقش و نگار من



در بوستان طبع حزینم چو بگذری


پرهیز نیش خار من ای گلعذار من



من شهریار ملک سخن بودم و نبود


جز گوهر سرشک در این شهریار من