“Όσοι, ελάχιστοι, έτυχε να βρεθούν κοντά τους εκείνη τη φλογερή εποχή, έκπληκτοι παρατηρούσαν κάτι περίεργο ν' ανάβει ανάμεσα στους δυο τους. Ο τρόπος που κοιτούσε κι απευθυνόταν ο ένας στον άλλον τους, η λάμψη στα πρόσωπα, η απορρόφηση, τ' αστεία και οι λέξεις που αστραφτερά αντάλλασσαν και, πιο πολύ, ο μονωτικός κύκλος τους, το πώς αγνοούσαν όποιον άλλον κι ό,τι άλλο κοντά τους, συνεπαρμένοι απ' την προσωπική διπλή ζωή τους. Την πολλαπλή καταδική τους πάμπλουτη ζωή.
Δεν συζητούσαν με κανέναν άλλον για τη σχέση τους. Ήταν άλλωστε αδύνατο να μεταδώσουν πιο πέρα εκείνο που βίωναν. Χρειάζονται κοινές μνήμες, κοινές παραστάσεις, κοινές ευαισθησίες κι αρρώστιες για να εννοήσουν τι λες, κι ήταν εξαιρετικά δύσκολο, απίθανο, να βρουν κάποιον που να βίωσε κάτι παρόμοιο για να τους καταλάβει.”
―
Μάρω Βαμβουνάκη,
Η κραταιά αγάπη
