“Όταν οι μεγάλες πιατέλες άδειασαν, είχαν όλοι τους χορτάσει. Ένιωθαν τα στομάχια τους γεμάτα. Ένιωθαν όμορφα. Ο Ραφαέλε όμως δεν είχε πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Έφερε στο τραπέζι πέντε τεράστιες πιατέλες με κάθε λογής ψάρια που είχε ψαρέψει το ίδιο πρωί. Λαβράκια και τσιπούρες. Ένα μπολ γεμάτο τηγανητά καλαμάρια. Μεγάλες κόκκινες γαρίδες ψητές στα κάρβουνα. Μέχρι και μερικές καραβίδες. Οι γυναίκες, μόλις είδαν τα φαγητά, ορκίστηκαν πως δεν θα τα ακουμπούσαν. Πως είχαν φάει πάρα πολύ. Πως θα έσκαγαν. Έπρεπε όμως να τιμήσουν τον Ραφαέλε και τη Τζουζεπίνα. Κι όχι μόνο αυτούς. Αλλά και τη ζωή επίσης, που τους προσέφερε το συμπόσιο αυτό που δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ. Στον Νότο τρώνε μ' ένα είδος μανίας και ακόρεστης λαιμαργίας. Όσο περισσότερο μπορούνε. Λες και θα συμβεί το χειρότερο κακό. Λες κι είναι η τελευταία φορά που τρώνε. Όσο υπάρχει φαγητό στο τραπέζι, πρέπει να τρώνε. Είναι ένα είδος έμφυτου πανικού. Και δεν τους νοιάζει αν αρρωστήσουν. Πρέπει να τρώνε με χαρά και υπερβολή.”