“رمان‌نویسان بزرگ وارونه‌ی نویسندگان موضوع‌های رایج، همه فیلسوف‌اند. بالزاک، ساد، ملویل، استاندال، داستایوفسکی، پروست، مالرو و کافکا تنها نمونه‌هایی از این دست هستند.
اینگونه نویسندگان بیشتر از زبان تصویری بهره می‌گیرند تا استدلالی و همگی این اندیشه‌ی مشترک را دارند که هرگونه مبنا برای توضیح و تفسیر اثر ادبی بیهوده است و پیام آموزنده به وسیله احساس قابل لمس منتقل می‌شود”