“حاشا نمی کنم،حاشا تا کی،خواهم گفت من تنم،تنی که می جنبد ،به پیش ،به پس،بالا و پایین،بر حسب ضرورت ،با یک مشت اندام و اعضا،تمام آنچه لازم است برای زندگی دوباره،چندصباحی بیشتر دوام آوردن،اسمش را زندگی خواهم گذاشت و خواهم گفت این منم،خواهم ایستاد ،دیگر نخواهم اندیشید،سرم بسیار شلوغ خواهد بود ،به ایستادن،ایستاده ماندن،این سو و آن سو رفتن ،دوام آوردن،رسیدن به فردا،به هفته ی بعد از فردا،کافی خواهد بود”