“Ο κύριος Γ., μεταπράτης και πράκτορας, δεν είχε κανένα ιδιαίτερο προτέρημα ή ιδιότητα που να τον κάνει να ξεχωρίζει από τους συμπολίτες του. Ακριβώς όπως κι εκείνοι, είχε ένα φαρδύ, υγιές πρόσωπο, ένα μέτριο εμπορικό ταλέντο συνδεμένο μ' έναν ειλικρινή, εγκάρδιο σεβασμό του χρήματος, ακόμα, ένα μικρό σπιτάκι με κήπο, έναν οικογενειακό τάφο στο νεκροταφείο, ένα εκκλησιαστικό φρόνημα φθαρμένο κάπως από το διαφωτισμό, ανάλογο σεβασμό στο Θεό και την εξουσία και ένα αίσθημα τυφλής υποταγής στις σιδερένιες επιταγές της αστικής αξιοπρέπειας. Έπινε καμιά φορά από κανένα μισόλιτρο, αλλά δεν είχε μεθύσει ποτέ. Πότε-πότε έκανε παράλληλα μερικές όχι εντελώς παστρικές δουλειές, αλλά ποτέ δεν τις τραβούσε πέρα από τα τυπικά επιτρεπόμενα όρια. Τους ανθρώπους που ήτανε φτωχότεροι απ' αυτόν τους έλεγε πεινάλες και κορδωνόταν μπροστά στους πλουσιότερους.[...]

Η εσωτερική του ζωή ήτανε ζωή φιλισταίου. Ό,τι κάτεχε σε ψυχισμό ήτανε από καιρό σκονισμένο και απαρτιζόταν από ένα λίγο περισσότερο από παραδοσιακό, τραχύ οικογενειακό αίσθημα, μια περηφάνια για το γιο του και μια ευκαιριακή διάθεση να προσφέρει δώρα σε φτωχούς. Οι πνευματικές του ικανότητες δεν πήγαιναν πέρα από μια έμφυτη, αυστηρά οριοθετημένη πονηριά και τα λογιστικά. Τα διαβάσματα του περιορίζονταν στην εφημερίδα και για να καλύπτονται οι καλλιτεχνικές του ανάγκες έφτανε η χρονιάτικη θεατρική παράσταση και, ανάμεσα, η επίσκεψη σε κάποιο τσίρκο. Θα μπορούσε ν' αλλάξει όνομα και σπίτι με οποιοδήποτε γείτονα του, χωρίς ν' αλλάξει στην ουσία καθόλου. Και στα κατάβαθα της ψυχής του μοιραζόταν με όλους το”