“Δεν με παρηγορούσε όμως και πολύ το να κατηγορώ τη Θέλμα και τον Χάρρυ ή να θρηνώ την αδυναμία του ανθρώπινου πλάσματος - αυτού του αδύναμου φασματικού πλάσματος που είναι αδύνατο να επιζήσει χωρίς την αυταπάτη, χωρίς τη μαγεία, χωρίς τα απλοϊκά όνειρα και τα ζωτικά ψεύδη. Είχε έρθει η ώρα να δω την αλήθεια: τα 'χα κάνει θάλασσα μ' αυτό το περιστατικό, πέρα από κάθε προσδοκία, κι αυτό δεν μπορούσα να το προσάψω στην ασθενή, ούτε στον άντρα της ή στην ανθρώπινη μοίρα.”