“Ճաշը անցավ լռության ու խաղաղության մեջ։ Խոսում էին քիչ, կողմնակի թեմաներով։ Գդալների զրնգոցի, աղ փոխանցելու կամ մի կտոր պանիր կտրելու խնդրանքների, տնական հացի չորոտ եզրի ու մի կում ջրի մեջ այնքան սովորական հանգստություն կար , որ Անատոլիան առաջին անգամ կյանքը ընկալեց ոչ թե որպես գոյություն, այլ որպես շնորհ։”