“آه ايّوب! آه! ای ايّوب! آيا براستی تو چيزی به غير از اين كلمات زيبا بر زبان نياوردی: خداوند داد و خداوند گرفت: و نام خداوند متبرك باد؟ آيا اين‌ها تنها كلماتی بود كه بر زبان آوردی؟ با تمام درد و عذابی كه كشيدی فقط همين‌ها را تكرار كردی؟ چرا هفت روز و هفت شب خاموش ماندی، در روحت آخر چه می‌گذشت؟ هنگامی كه تمام هستی بر سرت خراب شد و همچو تكه‌های سفالی شكسته در اطراف پاهايت پخش‌و‌پلا شد، آيا بلافاصله به اين شكل فوق بشری بر خود مسلط گشتی، آيا بلافاصله به اين تعبير از عشق دست يافتی، به اين پُردلی برخاسته از ايمان و اعتماد؟...”