“فرد خود را ناگزیر می‌یابد که یک اعتقاد درونی را صادق صواب یا ارزشمند انگارد، اعتقادی که به نظر نمی‌رسد نیازی به شواهد یا استدلال داشته باشد، اما بااین‌حال شخص احساس می‌کند که کاملاً مجاب‌کننده و متقاعدکننده است. نام چنین باوری را "ایمان" می‌گذاریم، در مرحله بعد، فرد قوت و تزلزل‌ناپذیری ایمان را فضیلتی می‌داند گرچه ایمان پایه‌ای در شواهد ندارد. در حقیقت فرد احساس می‌کند هرچه شواهد کمتر باشند، آن باور ارزشمندتر است.”