“...Μα δε μου προφύλαξες τα αυτιά από την αλλεπάλληλη μάστιγα της συρροής των δύο εκδηλώσεων της Προστακτικής με το ζεύγος των χεριών σου που φαντάζουν την υφή του κρυστάλλου και εκπέμπουν τη θέρμη της επάρκειας υπογείως των σπασμών των δακτύλων.Να παρακαλέσω ή να απαιτήσω να θεωρηθώ παρών στο κατατρεγμένο από το χρόνο παρόν ετούτης της σκηνής; Αποτελεί τόσο ουράνιο ιδανικό, που δύσκολα καταφέρνω να εγκατασταθώ εδώ που η ύλη μου έχει αγκυροβολήσει.”