“ژانمارک با خود اندیشید که شانتال تنها پیند عاطفی او با دنیاست . مردم درباره ی زندانیان ،شکنجه و گرسنگی با او صحبت میکردند و او تنها یک راه بلد بود تا شخصا از بدبختی آن ها متاثر شود، اینکه شانتال را جای آن ها تصور کند. تنها شانتال بود که ژانمارک را از بی علاقگی اش رها میکرد. تنها به واسطه ی شانتال بود که او می توانست ترحم را احساس کند”