“Ο κόσμος απλωνόταν έξω από το κεφάλι της, προς κάθε κατεύθυνση, εκτός από μια. Κι αυτή η μια ήταν η μόνη ασφαλής, γιατί ήταν δικιά της κι έβγαζε στο πίσω μέρος του κεφαλιού, εκεί, που σκοτάδι βαθύ σα νύχτα απλωνόταν (...) και θέλησε να δραπετεύσει, να βγει έξω στο φως του ήλιου, να γίνει όπως όλοι οι άλλοι. Μα δεν υπήρχε φως του ήλιου αυτή την ώρα. Έτσι και εκείνη το έφτιαξε μόνη της και το γέμισε με ανθρώπους που δεν είχαν σήραγγες στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους' ανθρώπους χαρούμενους, εύθυμους, ανθρώπους που δεν ήξεραν.”