“تغيير‌يافتن شخصيت، نتيجه‌ي مواجه‌شدن او با چيزي است كه تا به حال با آن رو‌ به ‌رو ‌نبوده، يا آن را درك‌نكرده‌است. تجربه ی تازه‌اي كه در شخصيت اين تغيير را به‌وجود‌مي‌آورد، همواره با كنشي همراه است كه تغيير‌يافتن شخصيت پاسخي به آن است. بنابراين تحول‌يافتگي شخصيت، نتيجه‌ي واكنش اوست به چنين كنشي. چنان‌‌كه ايدل (1997-1907) اشاره‌مي‌كند، تجربه شخصيت را مدام در قالبي نو در‌مي‌آورد(رك: ايدل، 1374 : 37). اين تجربه‌ي نو و اين دانشي كه قرار‌است به اندازه‌اي در شخصيت اثر‌كند كه در او ايجاد واكنش كند، از رهگذر ارتباط‌يافتن شخصيت با جايگاهي در درون يا بيرون به‌ وجود‌مي‌آيد. بنابراين ارتباط، نقطه‌ي آغازين حركت شخصيت به سمت تغيير است، زيرا كنشي كه قرار‌است شخصيت را به واكنش وادارد، در اين ميان شكل‌مي‌گيرد.”