“[მამამ] ბოლოს მაინც მითხრა:
„ერთი რამ დაიმახსოვრე... მე მირჩევნია, შენ დაგჭრან, ვიდრე - შენ დაჭრა ვინმე...“ - ჩემ მიერ ძველი ხის მაგიდის უჯრიდან მოპარული და მილიციის განყოფილებიდან უკან გამოტანებული სანადირო დანა ქურთქუკის ჯიბეში ედო.
ახლაც არ ვიცი რამ მიკბინა. რა, რა და მეამბოხე არასოდეს ვყოფილვარ, არც მქონდა სახლში საამისოდ საქმე. მგონი, მომინდა უფრო საშიში ვგონებოდი, ვიდრე ვიყავი...
„რა გირჩევნია, მე მოვკლა თუ მე მომკლან?!“
გულნატკენი და ჩაფიქრებული ის დიდი ხნის წინ ჩავიდა. მე კი ისევ აქ ვზივარ, მოგონებების და სინანულის ჭრიჭინა ტროლეიბუსში...”