“როცა ვიწყებთ ლაპარაკს იმაზე, რაც ჩვენს გარშემო ყველას ეკუთვნის, - გარკვეულ სოციალურ ნივთებზე, სოციალურ პრობლემებზე, - ჩვენ ვვარდებით მაგნიტურ ველში, რომლის ხაზები უკვე გარკვეულად დაწყობილია, გარკვეული მიმართულება აქვს და როგორც კი ამ მაგნიტურ ველში რაიმე მდგომარეობას დავიკავებთ, ის მაშინვე რაღაც მიმართულებით გაგვაქანებს. ბოლოს გამოვდივართ, ვთქვათ, მომხმარებლთა დემონსტრაციაზე ლოზუნგებით: "დამტკიცდეს სწორი საბჭოთა კანონი"; ან წარმოვიდგინოთ ვეტერანების დემონსტრაცია, რომელიც მოითხოვს იმას, რაც მათ "ეკუთვნით". მაგრამ რას ნიშნავს "ეკუთვნით"? შედიხართ მაღაზიაში და თვლით, რომ რაღაც "გეკუთვნით". ამას მოსდევს წუხილი იმაზე, რომ ვიღაცამ რაღაც მოიპარა, რაღაც არასწორად განაწილდა, მოწოდება შეფერხდა და ა.შ. ამაზე ფიქრი თავისთავად გულისხმობს ერთ რამეს - სადღაც, იდეალურ სამყაროში, არსებობს ჩვენი ზომა, ან ჩვენი წილი საქონელი, რომელიც ჩვენ "გვეკუთვნის". მაგრამ არ უნდა დავფიქრდეთ: საიდან, ვინ მოახდინა ეს იდეალური განაწილება? კონკრეტულ განაწილებაში შეცდომაზე ლაპარაკს ხომ მხოლოდ იმ შემთვევაში აქვს აზრი, თუ წინასწარ ვგულისხმობთ, რომ არსებობს ყველაფრის სამართლიანი, იდეალური განაწილება, რომლის მიმართ შეიძლება დაუშვან შეცდომა. საიდან გვაქვს ეს წანამძღვარი? ვინ გვითხრა, რომ ჩვენ საერთოდ რამე "გვეკუთვნის"? თუ გვგონია, რომ გვეკუთვნის, მაშინ გამოდის, რომ ვცხოვრობთ "ხსნის არმიის" ხარჯზე. არსებობს ასეთი საქველმოქმედო ორგანიზაცია - "ხსნის არმია", და ჩვენი სახელმწიფოც, გამოდის, ამგვარი ხსნის არმია ყოფილა. თუ ჩავთვლით, რომ მართლაც ეს არის ჩვენი ცხოვრება, მაშინ ყოველთვის ამ ჯოჯოხეთურ მაგნიტურ ველში ვიტრიალებთ, ყოველთვის გავეკიდებით ჩვენს სამართლიან წილს და ეს უსასრულოდ გაგრძელდება. ფილოსოფიაში ამას უწოდებენ "მანკიერ უსასრულობას".”