“Համովս, համով հող… դամբուլի համով,
հիմա շատերն են սպառնում հեռանալ՝
զավակներդ, որ մեծացան քեզ ուտելով:

Դու փոքրացար, փոքրացար, գորշացար,
ծծերդ ցամաքեցին,
համովս… լեռան ժանգի համով:

Սովը մտածելու ժամանակ չի տալիս –
գիշերո՛վ կգնան.
չտեսնելու կտաս, մնացածին կգրկես,
տաք կպահես՝ կանցնի:

Հետո նամակ կգրեն ուրիշ բաների մասին
կամ փող կուղարկեն տխուր առիթներով:

Համովս… անմահամով:”