“ღმერთი კვლავ დუმდა, ხოლო ნისლიდან ხმა მოისმა: ეგება ეს ღმერთი და ის მეორე, მისი მეტოქე რომ გახდება, - უბრალოდ ჰეტერონიმები არიან. და ვინ ან რაა, ვის ჰეტერონიმებადაც ეს ღმერთები მოიაზრებიან? - ცნობისწადილით დასვა შეკითხვა მეორე ხმამ. პესოა, უპასუხა პირველმა ხმამ და სიტყვა ნისლისგან სახეცვლილი, ისე გაისმა, როგორც პერსონა. იესომ, ღმერთმა და ეშმაკმა ჯერ თავი მოიკატუნეს, აქაოდა, არაფერი გაგვიგონიაო, მაგრამ წამსვე შეშინებულებმა გადახედეს ერთმანეთს, რამეთუ შიშს ასეთი თვისება აქვს - აახლოებს და აერთიანებს.”