“Το δείπνο τέλειωσε, ο ήλιος δύει και, όσο η κόρη μας ετοιμάζει τη Νόρα για ύπνο, εγώ αρπάζω τον Πάβελ από το χέρι και τον οδηγώ έξω. Μερικοί γέροι κουρνιάζουν ακόμα στα παγκάκια κι εγώ λέω : "Πάβκα, είμαι εγώ σαν αυτούς; Σταφιδιασμένος κι άσχημος;"
"Είσαι σαν κι αυτούς", λέει, "αλλά όχι άσχημος".

"Μακάρι να ήμουν ξανά παιδί. Αλλά δεν νομίζω πως καταλαβαίνεις".
"Μακάρι να ήμουν γέρος". Παίρνει μια άηχη ανάσα. "Έχω προσέξει, ντιάντκα [γέρο], πως όταν μιλάνε οι γέροι, οι νέοι ακούνε. Ενώ κανείς δεν ακούει ένα παιδί. Αλλά αν ήμουν γέρος, θα μιλούσα στον μπαμπά μου".”