“وقتی مطالعات فرهنگی بر ادبیات انگِ نخبه‌گرایی می‌زند، متمایز کردنِ آن از بی‌فرهنگیِ بورژوایی که سنت دیرپای ملی است دشوار می‌شود. در ایالات متحد، دوری جستن از فرهنگ سطح بالا و مطالعه‌ی فرهنگ عامه بیش از آنکه حرکتی از نظر سیاسی رادیکال یا نشانه‌ی مقاومت باشد، آکادمیک کردن فرهنگ توده است. در مطالعات فرهنگی در آمریکا از آن پیوند با جنبشهای سیاسی که به مطالعات فرهنگی در بریتانیا نیرو می‌بخشیده است چندان اثری نمی‌یابیم، و می‌توان آن را عمدتاً بررسیِ غنی و میان رشته‌ای اما کماکان آکادمیکِ رویه‌های فرهنگی و بازنمود فرهنگی دانست. مطالعات فرهنگی «قرار است» رادیکال باشد، اما تصور وجودِ تقابل بین مطالعات فرهنگی‌ای فعال و مطالعات ادبی‌ای انفعالی شاید خوش‌خیالی باشد.”