“دوست، دوست را کامل می‌کند
همانگونه که یک نیمۀ در، نیمۀ دیگر را

اما یک نیمۀ در، در نیمۀ دیگر، حل نمی‌شود، محو نمی‌شود، نابود نمی‌شود

این شبیه‌شدن‌ها، مساله‌یی‌ست که باعث می‌شود، ما غالباً تنها بمانیم

چراکه ما از مقلد بیزاریم یا از اینکه تقلید کنیم

مگر آنکه دوستی را با دلقکی برابر بدانیم
یا آنقدر درمانده و ضعیف‌النفس باشیم که احتیاج به لِه‌شدن در دیگری را حس کنیم
یا آن‌قدر بیمار باشیم که بخواهیم در مقام «خودهمه‌چیز بینی»، جمعی انسانِ توسری‌خورِ ساده‌لوح را به مسخرگی وادار کنیم

ما می‌خواهیم کسی با ما باشد که «ما» نباشد
دستگیرندۀ ما باشد و دستگیرنده‌اش باشیم
هشداردهندۀ به ما باشد و هشداردهندۀ به او باشیم
بیدارکنندۀ ما و بیدارکننده‌اش”