“Της Φραγκογιαννούς άρχισε πράγματι “ να ψηλώνει ο νους της “. Είχε παραλογίσει επιτέλους. Επόμενον ήτο, διότι είχεν εξαρθή εις ανώτερα ζητήματα. Έκλινεν επί του λίκνου. Έχωσε τούς δύο μακρούς, σκληρούς δακτύλους μέσα εις το στόμα τού μικρού, δια να το σκάση. Ήξευρεν ότι δεν ήτο τόσον σηνήθεια να σκάζουν τα πολύ μικρά παιδιά. Άλλ’ είχε παραλογίσει πλέον. Δεν ενόει καλά τι έκαμνε, και δεν ωμολόγει εις εαυτήν τι ήθελε να κάμη. Και παρέτεινε το σκάσιμον επί μακρόν. Αυτό ήτον όλον. Είχε “ ψηλώσει “ ο νους της !”