“وقتی تو نیستی
نه هست‌های ما چونان که بایدند، نه بایدها
مثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می‌خورم
عمری‌ست لبخندهای لاغر خود را در دل ذخیره می‌کنم، باشد برای روز مبادا
اما در صفحه‌های تقویم، روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد، روزی شبیه دیروز، روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می‌داند
شاید امروز نیز روز مبادا باشد

وقتی تو نیستی
نه هست های ما چونان که بایدند ، نه بایدها
هر روز بی‌تو روز مبادا ست

آینه ها در چشم ما چه جاذبه‌ای دارند
آینه ها که دعوت دیدارند، دیدارهای کوتاه
از پشت هفت دیوار
دیوارهای صاف
دیوارهای شیشه‌ای شفاف
دیوارهای تو
دیوارهای من
دیوارهای فاصله بسیارند
آه...
دیوارهای تو همه آینه‌اند، آینه‌های من همه دیوارند”