“ვახ­ტანგ გორ­გას­ლა­ნი შუ­შა­ნი­კის ძმას და ჩაჩ­ნებს დე­ე­ლა­პა­რა­კა – თა­თა­რი თუ არ გა­ვაგ­დეთ, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა უკუღ­მა წა­ვაო. იქეთ კა­ხე­ლებსა სთხო­ვა – მე­ფე ერეკ­ლეს რო ომი უყ­ვარ­და, იცო­და და წა­მო­ვი­და. ოღონდ, ჯერ ცალ­კე წა­მო­სუ­ლა, რო ზნა­ჩით, დაზ­ვერ­ვა მე­ეწ­ყო. სა­მად­ლო­ზე რო მო­სუ­ლა, წყა­როს­თან, უკ­ვე ბინ­და-ბანდა იყო. წყა­როს პირ­ზე ერ­თი კა­ცი მჯდა­რა, მოწ­ყე­ნი­ლი, მუჭ­ში, თურ­მე, სულ ცრემ­ლებს აგ­რო­ვებ­და, რაც მე­რე ია­გუნ­დად გა­და­იქ­ცა და ურდოვანიძე­ებს ბეჭ­დებ­ში ჰქონ­დათ. ვახ­ტანგ გორ­გას­ლა­ნი დი­დი ვაჟ­კა­ცი იყო. იქ ჩა­მომ­ჯდა­რი კა­ცი ვერ უც­ვნია, მაგ­რამ ხო არ შა­ე­შინ­დე­ბო­და? ცხენ­ზე მჯდა­რი კი მი­სუ­ლა და ხე­დამს, რო კა­ცი ზის თავ­ჩარ­გუ­ლი. ვი­ნა ხა­რო, უკით­ხავს ვახ­ტანგ გორ­გას­ლანს და კაცს თა­ვი აუ­წე­ვია, ხე­დამს – ვარ­სქე­ნია. ვარ­სქე­ნია – რა უნ­და ქნას? ერთ ვახ­ტანგ გორ­გას­ლა­ნი­დან ოთ­ხი ვარ­სქე­ნი გა­მა­იჭ­რე­ბა, მა­რამ ვახ­ტანგ გორ­გას­ლა­ნი ხო არ იკად­რებს? ქუ­ჩის ბი­ჭი ხო არ არი? ასე გა­მო­დის, რო ესე­ნი ერ­თმა­ნე­თის მტრე­ბი არი­ან.
იქ რაც უბე­დუ­რო­ბა მოხ­და, სულ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის მოხ­და. ორი ასე­თი კა­ცი რო წყლის პირ­ზე შეხ­ვ”