“მოხეტიალე კაცი, ჩვეულებრივ მარტოობისთვისაა განწირული. ის ყველგან უცხოა, სადაც უნდა ჩავიდეს და მხოლოდ ნებისყოფის ძალით ახერხებს განაგრძოს არსებობა. თქვენი აზრით, რამდენი ხანი იქნება მას შემდეგ, რაც ქალმა უკანასკნელად უთხრა, რომ მისთვის ძვირფასი და ერთადერთია? როდის აგრძნობინეს ბოლოს ზრუნვა, სიყვარული, როდის მოისმინა ბოლოს გამამხნევებელი სიტყვები? როცა კაცს მთელ სამყაროში ერთი მონათესავე სულიც არ ჰყავს, მასში თანდათან რაღაც კვდომას იწყებს. ოპტიმიზმი კლებულობს, ჩვენო ბრძენთაბრძენო ბირბალ, და კაცის ძალა და ენერგიაც ამოუწურავი არ არის, ჩვენო შორსმხედველო აბულ ფაზლ. ყოველ კაცს დღისით მეგობრები სჭირდება გვერდით, კაცები, რომელთაც ენდობა, ღამით კი, საყვარელი ქალი, რომლის მკლავებში ყველაფერი დაავიწყდება. როგორც ჩანს, ხანგრძლივი დროის განმავლობაში მოგორს ერთიც აკლდა და მეორეც. როცა პირველად ვნახეთ, სინათლე მასში ლამის ჩამქრალი იყო, ახლა კი ყოველდღიურად სულ უფრო კაშკაშა ხდება, ნაწილობრივ ჩვენი და ნაწილობრივ პატარა ჩხინკორას წყალობით. შეიძლება ქალი ასე უნარჩუნებს მას სიცოცხლეს.”