“ორი სპარსი მხატვრის ზედამხედველობის ქვეშ ჩარჩო ფრთხილად მოაცილეს ფურცელს, რომელზეც ნახატი იყო შესრულებული და როცა მისი დამალული ნაწილი დამსწრეთათვის ხილული გახდა, მათ გაოცების ყვირილი აღმოხდათ - იქ პატარა გომბეშოსავით მობუზული, მკლავქვეშ გამოჩრილი ნახატების დიდი შეკვრით, იდგა დეშვანტი, დიდი მხატვარი, კედლის სატირული ნახატების ავტორი, მეფის ტახტრევნის მზიდავის ვაჟიშვილი და "ყარა ყიოზ ნამეს" ქურდი. დეშვანტი, რომელიც მისთვის ერთადერთ რეალობად ქცეულ სამყაროში გაიქცა - იმ სამყაროში, რომლშიც გაუჩინარებული პრინცესა ცხოვრობდა. მხატვარმა თვითონ შექმნა ეს სამყარო და ამ სამყარომ ის მიიღო. მან ლამის შეუძლებელი აქტი განახორციელა - სრულიად საწინააღმდეგო იმპერატორის ნამოქმედარისა, როცა მან თავისი ოცნების შეყვარებულს სიცოცხლე შთაბერა: საკუთარი ფანტაზიის ნაყოფის გაცოცხლების ნაცვლად, სიყვარულით შთაგონებული დეშვანტი თვით იქცა წარმოსახვით არსებად. აკბარი მიხვდა: თუ რეალობასა და წარმოსახვას შორის ზღვარი ერთი მიმართულებით შეიძლება გადაიკვეთოს, ის ასევე შეიძლება გადაიკვეთოს მეორე მხრიდანაც - მეოცნებე თავისივე ოცნებად იქცეს.”