“Σηκώθηκα βαρύς, άθυμος και πήρα το μονοπάτι της ρεματιάς. Φόβος και αγωνία είχαν κυριέψει την ψυχή μου. Φόβος της ανέσπερης ζωής. Αγωνία του μάταιου θανάτου. Ήθελα να ζήσω. Ήθελα να σφυροκοπήσω την ψυχή μου στο αμόνι του καημού, με την βαριά του πόνου. Ήθελα να χαρώ οτι δεν χάρηκα, πριν έρθουν ακομα οι απελπισμένες χρονιές των γερατιών. Ήθελα να βρω, μέσα στον ελάχιστο χρόνο και τόπο, ότι δεν βρήκα τόσα χρόνια τώρα σε όλα τα στίγματα της γης. Ήθελα να συναπαντήσω αυτό που θα φερνε και τα άλλα, αυτό που είναι όλα τα άλλα, και η ηδονή κι'ηδονή, και χαρά και πόνος, και γνώση και ανοησία. Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση, σκοπός και τέρμα, φτάσιμο και φυγή...Την αγάπη...Ν'αγαπήσω...Όχι ν'αγαπηθώ, μα ν'αγαπήσω...”