“Αρχικά είχα εκνευριστεί από τα λεγόμενα του γιατρού. Βέβαια
δεν είχα ποτέ την πεποίθηση πως εκείνος συμμετείχε στη σύνθετη
και επικίνδυνη -μα τελικά όπως όλα έδειχναν εντελώς επιτυχή-
εγχείρηση μου. Αυτό το προδίκασα από το βλέμμα του, που ήταν
πολύ ήρεμο απέναντι στο ξαπλωμένο μου σώμα. Δεν είχε σημασία
πως πέρα από το κεφάλι όλα καλύπτονταν από το λευκό σεντόνι.
Ήταν και πάλι στενάχωρο να έχουν στείλει εδώ κάποιον που δεν
είχε ενημερωθεί για τον λόγο της παρουσίας μου στο δωμάτιο.

Μου μιλούσε εξ αρχής στον πληθυντικό, παρόλο που είναι αρκετά μεγαλύτερος από εμένα. Δυσκολεύτηκα λιγάκι να κατανοήσω
γιατί με ρώτησε τι μου είχε συμβεί πίσω στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου. Οπωσδήποτε είχε λόγο να το πράξει, αφού όπως
σύντομα αποδείχτηκε ήταν όχι ένας χειρούργος, αλλά κάποιο
μέλος της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου.

Υποστήριξα πως, φυσικά, δεν ήταν ευχάριστο αυτό που μου
συνέβη. Τώρα ήμουν καλά ωστόσο· όσο καλά θα μπορούσα να
ελπίζω πως θα ήμουν έπειτα από μια τέτοια εξέλιξη. Φάνηκε να
ηρεμεί με την απάντησή μου αυτή, το πρόσωπό του έγινε λιγότερο απόμακρο, έτσι και για εμένα ήταν εύκολο να χαμογελάσω,
και αυτό έμοιασε να τον ικανοποιεί ακόμα περισσότερο.
Δεν είχε όμως μεγάλη διάρκεια αυτή η γαλήνη, καθώς έπειτα
ισχυρίστηκε ότι ορισμένοι άνθρωποι που με είχαν δει το πρωί
τρόμαξαν από την κατάστασή μου. Κατά περίεργο τρόπο ήταν
σαν να επισήμαινε πως είχε εκδηλωθεί μια έντονη ανησυχία για
εμένα που τώρα όμως δε θα όφειλε να υφίσταται πια... Από τηνπλευρά μου, παρατήρησα ότι δεν είχα ακριβώς περάσει αλώβητος από το γεγονός του πρωινού.
Από εκεί και πέρα η συζήτησή μας απέκτησε ραγδαία μια εντελώς διαφορετική χροιά. Με ρώτησε τι εννοούσα. Έμεινα για λιγάκι
σιωπηλός, ήδη αισθανόμουν ενοχλημένος, τελικά είπα γυρνώντας
το κεφάλι μου προς τον τοίχο πως η εγχείρηση βέβαια είχε προφανώς πετύχει, αλλά ήταν τουλάχιστον ομοίως εύλογο να ειπωθεί ότι υπήρξε ένα σημαντικό τίμημα για να κρατηθώ στη ζωή.
Δε θέλω καν να θυμάμαι πώς αισθάνθηκα όταν με ρώτησε,
ξαφνιασμένος, για ποια εγχείρηση μιλούσα...
[…]

Η αρχή του διηγήματος “Η Χρυσαλίδα”...”