“Ποτέ δε μου άρεσαν οι αράχνες. Σε μια από τις παλιότερες
αναμνήσεις μου, σε κάποιο καλοκαίρι των πρώτων παιδικών μου
χρόνων, περπατούσα σε ένα χωμάτινο μονοπάτι που περιβαλλόταν από πυκνή βλάστηση. Ήταν εκείνη η στενωπός ο μόνος
δρόμος για να φτάσω στη θάλασσα, όπου ήταν κι ο προορισμός
μου, για να κολυμπήσω. Ωστόσο πάντα εκείνες τις μέρες δίσταζα
να προχωρήσω στο μονοπάτι διότι γνώριζα πολύ καλά ότι στην
άκρη του, στο στενότερο του σημείο, εκατοστά πριν να φανερωθεί το άνοιγμα από το οποίο θα κατέβαινα στην ακρογιαλιά,
είχαν τον ιστό τους δύο γιγαντιαίες αράχνες.
Δεν ήταν μονάχα το μέγεθός τους που με τρόμαζε. Τα χρώματα ήταν επίσης έντονα και απειλητικά, κυριαρχούσε το μαύρο
αλλά υπήρχαν και πολύ ζωηροί τόνοι κόκκινου και κίτρινου. Η μια
αράχνη είχε υφάνει το πλέγμα της προς την πλευρά της θάλασσας, η άλλη προς την πλευρά από όπου είχα φτάσει στο μονοπάτι. Οι δύο ιστοί ήταν στο ίδιο ύψος, εκτείνονταν σχεδόν για
ένα μέτρο ο καθένας, και οι υφαντριές τους ποτέ δεν εγκατέλειπαν τις θέσεις τους στο κέντρο τους.
Φυσικά φοβόμουν πως καθώς θα επιχειρούσα να περάσω από
το κενό σημείο ανάμεσα στις άκρες των ιστών, τα όντα εκείνα
θα επιτίθονταν.”