“Οι λιγοστοί τόνοι, ανάμεσα στο μαύρο και το λευκό, της φωτογραφίας που εγώ είδα στο γραφείο των ανακριτών, παρουσίαζαν μισό ανθρώπινο σώμα που είχε καεί, ενώ βρισκόταν βυθισμένο σε εκείνο το μαρμάρινο δάπεδο όπως κάποιος λουόμενος δρασκελίζει στη θάλασσα. Έμοιαζε όντως σαν να κολυμπούσε τώρα με αγωνιώδεις κινήσεις, το κεφάλι του άγγιζε το νερό, σαν να βασιζόταν η τελευταία ελπίδα για μια σωτηρία ακριβώς στην τιτάνια επιθυμία που υπάρχει όχι για την απόκτηση θεωρητικών επιτυχιών, όχι πλέον, μα γι’ αυτή την ίδια τη διατήρηση μας στη ζωή...
Εικάζω πως από το δωμάτιο ξεκόλλησαν λίγο μετά εκείνο το απομεινάρι, και ίσως να μην παρατηρούνταν πουθενά το άλλο μισό του σώματος: σαν να είχε αναδυθεί από τους βυθούς ένα πολυσάγονο κήτος και τώρα κανείς δε θα εντοπίσει εκείνο ή τη λεία του στη φωλιά που έχει πέρα από τις σταθερές γραμμές του
δικού μας κόσμου, μετά από ένα χάσμα ανάμεσα σε υποθαλάσσιους υφάλους όπου φύκια χορεύουν αιώνια ως να σηματοδοτούν πως μια ευθεία έκταση της μορφής τους -που καμιά φορά θα ξεβραστεί στην αμμουδιά- δεν αποδίδει καθόλου τη ρέουσα γεωμετρία των φυσικών τους χώρων!”