“«Μη με ξεχάσεις, Άλεξ» επανέλαβα τα τελευταία λόγια σαν ικεσία, δευτερόλεπτα πριν το ρεφρέν επαναληφθεί.
«Γιατί να σε ξεχάσω;» ρώτησε εκείνη όλο απορία.
«Γιατί αυτό συμβαίνει όταν φεύγουμε μακριά, όταν η ζωή μας αλλάζει. Κι εσύ αυτό ετοιμάζεσαι να κάνεις. Να φύγεις! Και με πονάει όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά δεν μπορώ...» Τα τελευταία λόγια μου έσβησαν στο ξεφύσημα μιας ανάσας.
«Τι είναι αυτό που δεν μπορείς;»
«Να είμαι εγωιστής! Όχι μαζί σου, τουλάχιστον. Θα μπορούσα να είμαι εγωιστής με ένα εκατομμύριο πράγματα και ανθρώπους, Άλεξ, αλλά όχι με σένα. Πρέπει να σε αφήσω να ανοίξεις τα φτερά σου, να ζήσεις τη νέα σου ζωή... να φύγεις...»”