“«Απλά, είναι αστείο, ξέρεις!»
«Ποιο πράγμα;»
«Το να ρωτάς εμένα αν έχω σκεφτεί τι θέλω. Νομίζω πως πάντα εσύ ήσουν εκείνος που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει, όχι εγώ. Εγώ γνώριζα... πάντα γνώριζα, ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Εσύ ήσουν εκείνος που πάντα μας τρέλαινες με την αναποφασιστικότητά σου, την ανικανότητά σου να πάρεις αποφάσεις. Ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου γνώριζες τι ήθελες, κάτι που ακόμα και όσοι ήμασταν στην απ' έξω βλέπαμε ξεκάθαρα, τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες και γίνω υπερβολική, δεν είχες το θάρρος να το παραδεχτείς. Και αυτό είναι λυπηρό, ξέρεις! Όχι για μένα… Όχι... για σένα! Γιατί ξέρεις κάτι, Ανδρέα; Αν δεν έχεις το θάρρος που απαιτείται για να ζήσεις πραγματικά τη ζωή σου, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να είσαι ευτυχισμένος. Και είναι τόσο, μα τόσο κρίμα.»”