“...ชีวิตทรยศฉัน ชีวิตทรยศฉัน ชีวิตทรยศฉันซ้ำๆ อย่างนั้นไปจนหมดแรง ได้แต่ร้องไห้อยู่ในวงแขนเขา สะอึกสะอื้นจนตัวโยนเมื่อปราณค่อยๆ ดึงตัวเธอลงบนที่นอนซึ่งวางอยู่กับพื้นห้องเพื่อเธอจะได้นอนร้องไห้อย่างที่ต้องการไปบนหัวใจเขา...”