“Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός.
Θα'κλεισε την καρδιά της η άνοιξη
σα μιας αρχαίας ακρογιαλιάς μαργαριτάρι
Τώρα καθώς κομάσαι λαμπερος
Στους παγωμένους κάμπους
που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμωμένα φτερά
μαρμάρινα περιστέρια
Βουβά παιδιά της απαντοχής-
Ήθελα να' ρθεις μια βραδιά
σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς

Ελεγείο
Αμοργός 1943
Νίκος Γκάτστος”