“«Είσαι μυστήριο πλάσμα» ψιθύρισα. Και πραγματικά, μέσα στην προχωρημένη νύχτα, με την απαλή άχλη που σχημάτιζε
γύρω μας η χαμηλή θερμοκρασία, τα ζεστά φώτα του δρόμου που έκαναν τα μάτια της να λάμπουν σαν καθαρό χρυσάφι, έμοιαζε να ανήκει όλο και λιγότερο σ’ αυτόν τον κόσμο. «Αλλά είσαι δική μου. Και είμαι δικός σου. Και δεν το αλλάζω αυτό, όσο πόνο κι αν πρέπει να υποστώ.»”