“Είναι περίεργο πράγμα η ελπίδα. Πάντα μου θύμιζε τα ζιζάνια. Φυτρώνουν πάντα, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο κι αν τα ξεριζώνουν οι άνθρωποι, όσο ανεπιθύμητα κι αν είναι. Μέσα από λάσπη, χιόνι, ξηρασία εκείνα επιμένουν,
επιζούν, και επανεμφανίζονται όταν δεν τα περιμένεις. Έτσι κι εγώ βρήκα την ελπίδα σ’ένα έδαφος ελάχιστα πρόσφορο γι’αυτήν, κι αντί να την ξεριζώσω, τη φυλούσα και τη φρόντιζα.
Αυτό το ζιζάνιο ήταν στα μάτια μου το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου.”