“گفت حالا که چانه‌ام گرم شده بگذارید برایتان حرف بزنم. از فراستش خوشم آمد. حال و هوای قصه را جز حال و هوای قصه‌ی دیگر عوض نمی‌کند. نبرّد عشق را جز عشق دیگر. عقل ناقص من تا حد سوپ قد می‌داد. خیال می‌کردم تلخی را با سوپ می‌شود قورت داد. هم‌وطن‌های ارمنی ما وقتی بخواهند در اینطور موقع‌ها ذوق به خرج بدهند می‌گویند قربانِ عقلِ آخر سرِ مسلمون‌ها.”