“Ἡ Ποίηση, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση της δὲν ἀρκεῖται ποτὲ στὴ μία ὄψη τῶν πραγμάτων, ἔφτασε νά ΄ναι στὶς ἡμέρες μας ἡ μόνη πραγματικὰ ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς ἑκάστοτε κρατοῦντες. Ἐφ΄ ᾧ καὶ οἱ πιὸ ἔξυπνοι ἀπ’ αὐτοὺς τὴ βάζουν τώρα τελευταῖα νὰ φωνάζει «ἐλευθερία», ὅπως οἱ κλέφτες γιὰ νὰ τρομάξει ὁ νοικοκύρης -ὡσότου ὁ ἀφανισμός της συντελεσθεῖ.
Τριάντα αἰώνες καὶ πλέον ὁ ἄνθρωπος πασχίζει νὰ βάλει τὴ μία λέξη κοντὰ στὴν ἄλλη μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ ἡ σκέψη νὰ ἐξαναγκάζεται νὰ παίρνει καινούργιες στροφές. Ἰδοὺ ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λειτουργία αὐτὴ σταμάτησε.
Εἴμαστε πανέτοιμοι γιὰ τὴ βλακεία.

"Ἀναφορά στὸν Ἀνδρέα Ἐμπειρίκο”