“آدمی که دوستت دارد
خیلی زودبرایت عادی می شود،
حرف هایش، دوستت دارم هایش...
و تو خیلی زود کلافه میشوی
ازبهانه هایش، اشکهایش، توقع هایش.
و چون تصور میکنی که همیشه هست، همیشه دوستت دارد؛
هیچوقت نگاهش نمیکنی

نگرانش نمیشوی،
برای از دست دادنش نمی ترسی
او همیشه هست

اما

او هم آدم است...
روزی که کارد به استخوانش برسد
کوله بار اندوهش را برمی دارد
و بی سر و صدا می رود...
حسی به من می گوید
آن روز، بی اراده صدایش می زنی

اما

جوابی نمی آید...
فقط
برایت
جای پایش می ماند !
نمى شود اينطور که...
وقتى مى رود
تو جا بمانى
وقتى مى روى
باز هم تو جا بمانى!
جا ماندن درد دارد.
نمى شود
ته مانده ى آبى باشى که
نه می نوشند
نه دورت می ريزند
تنها ترکت می کنند
تا خشک شوى!
اصلا نمى شود که
هم بروى و هم بمانى و هم ترکت کنند و هم ننوشند...
وقتى کسى بيادت نمى آورد
چطور فراموشت کند؟!”