“Ούτε τα μάνταλα, ούτε κ' η αγκαλιά κρατάνε κοντά σου τους ανθρώπους. Τίποτα! Περνάνε μοναχικοί κι' ακατανόητοι, μέσα στ' όραμα του φεγγαριού, και το αίμα σου το ίδιο θα ζωντανέψει μια μέρα και θα ενσαρκωθεί μόνο και μόνο για να σ' απαρνιέται.”