“«...
نسلی که در مقابله با خصم هوشيار
مستانه گرز خود را بر پای اسب کوفت
دشمن رسيد و کاسه ی سر را ازو گرفت
آنگاه طعم باده ی خون را بدو چشاند
نسلی که از پدر
نامی شنيده بود و نشانی نمی شناخت
در روز جنگ، دشمن او جز پدر نبود
هنگام مرگ، نوحه بر او جز پدر نخواند
ما هم به سهم خويش
افسانه ای بر اين همه افزدويم
ما، بردگان فقر و اسيران آفتاب
از فخر شعر، سر به فلک سودیم
ما، بازماندگان مشاهير باستان
از نسل ابلهان
از نسل شاعران
يا نسل عاشقان کهن بوديم
...»”